Revolutionary Road

Regisseur Sam Mendes neemt ons op de tonen van het nummer The Gypsy van The Ink Spots mee naar de jaren 1950, wanneer de vonk tussen April en Frank Wheeler overslaat.

Meer dan tien jaar na de kaskraker Titanic leren Kate Winslet en Leonardio DiCaprio elkaar opnieuw kennen op het filmdoek. De chemie die er toen tussen hen ontstond is duidelijk nog niet haar houdbaarheidsdatum voorbij.

Sterker nog, de ervaring die ze ondertussen opdeden maakt dat ze terecht tot de fine fleur van het hedendaagse acteursgild behoren. Slechts een filmtijdsprong later rijden de Wheelers kibbelend en elkaar verwijtend in een prachtige oldtimer naar huis. De ontgoocheling, de ingehouden woede, frustratie en agressie spatten van het scherm.

Het is een kokette Kathy Bates (ook al een Titanic-oudgediende) die het veelbelovende jonge koppel uit de middenklasse naar een ? zoals haar personage Mrs. Givings het omschrijft ? schattig klein wit huisje op de brede zonnige Revolutionary Road leidt. Met indrukwekkende shots van keurig in maatpak pendelende mannen legt Sam Mendes de principes van de babyboom kort na de Tweede Wereldoorlog uit. Vrouwen werden op enkele uitzonderingen na verondersteld het huishouden en de opvoeding van de kinderen te bestieren. Het is nog grotendeels een mannenwereld in de werksfeer van de fifties. Franks? kantooromgeving doet vaag denken aan de artificiële wereld die Jacques Tati ons in Playtime voorschotelde: retro-interieurs vol bureaueilanden in vol metaal en zuurtjeskleuren. Het heeft allemaal iets beklemmends; de meute pendelaars, de grote kantoorruimtes, de haast té perfect ogende voorstad van Connecticut.

Geleidelijk aan blijkt het schijnbare modelgezin van de Wheelers te zijn vastgeroest in een strak kleinburgerlijk keurslijf. De meeste koppels, zoals de buren Milly en Shep, berusten hierin. Frank en vooral April blijven daarentegen dromen en stellen zich een verhuis naar Parijs voor om te kunnen ontsnappen aan een saai bestaan. Hun omgeving reageert weinig enthousiast. Hoe ironisch dat enkel een psychisch gestoorde man hen begrijpt - Michael Shannon kreeg een Oscarnominatie voor zijn prachtig personage. Onvoorziene omstandigheden en uiteenlopende verwachtingen doen de idealen van het 'rebelse' koppel echter de das om.

Het scenario van Justin Haythe is gebaseerd op het cynische romandebuut van Richard Yates uit 1961. De titel van het oorspronkelijke verhaal werd gelukkig behouden. Sam Mendes ? de echtgenoot van Winslet ? monteert en regisseert het verhaal zeer vakkundig en doseert het cynisme. Het steeds terugkerende muzikale thema van Thomas Newman doet ons wel veel denken aan American Beauty, Mendes' grootste succes. Het zou echter te gemakkelijk zijn om Revolutionary Road daarom slechts als matig te beoordelen. Laten we eerder spreken van de revelatie van een typische Mendes-stijl. Hij lijkt opnieuw te kiezen voor een wat afstandelijke, maar tegelijkertijd ook intimistische blik op een wereld van toch niet zo alledaagse personages in een ogenschijnlijk perfecte en zonnige omgeving. Dit alles wordt ondersteund door een gevatte melodie en een vrij klassieke beeldvoering.

Winslet en DiCaprio overtuigen door hun personages levensecht te maken. De vaak harde dialogen en de wisselvallige relatie van de Wheelers doet op zijn beste momenten zelfs denken aan het onverwoestbare Who's Afraid of Virginia Woolf. Dat de twee klasbakken er geen Oscarnominatie aan over houden is onverdiend, maar Revolutionary Road valt dan ook lichtjes onconventioneel te noemen. De verrassend onsentimentele behandeling van het basisverhaal en de controversiële ontknoping van de plot zijn ongetwijfeld geen spek voor de bek van de doorsnee conservatieve yankee die conformisme hoog in het vaandel draagt. Yates? eigen conclusie was nochtans dat het voor een enkeling zeer moeilijk is om het leven drastisch om te gooien.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de