[Rec]

Genre: horror | Duur: 1u25 | 2007 | Release: 30 April 2008 | Land: Spanje | Regie: Jaume Balagueró, Paco Plaza | Cast: Manuela Velasco, Claudia Font, Carlos Vicente, Pablo Rosso, Javier Botet

Onverwachte hits zijn bijna per definitie de voorbode van nieuwe trends: na Scream kwam de tijdelijke heropleving van de slasherfilm, American Pie luidde een nieuw tienerfilmtijdperk in en sinds Lord Of The Rings volgt de ene fantasy-film de andere. Toen The Blair Witch Project in 1999 de geschiedenisboeken in ging als meest lucratieve film ooit (de film bracht 10.000 keer op wat hij gekost had), was het niet meer dan logisch geweest mocht een golf van docu-horrorfilms volgen. Vreemd genoeg was dit toch niet het geval.

In de plaats kwamen succesvolle remakes van gore hits (The Texas Chainsaw Massacre) en van Aziatische spookfilms (The Grudge). Maar blijkbaar moest het idee gewoon wat rijpen, want 2008 lijkt het doorbreekjaar te worden van het subgenre. Met Cloverfield werd het alvast duidelijk dat het grote publiek de docu-horror wel weet te smaken. De film over een groep jongeren die de belegering van een monster in New York filmt, kon rekenen op een massieve hype en lost de verwachtingen ook in. Maar deze [Rec] en de komende Romero-film Diary Of The Dead tonen aan dat de docu-horror geen eendagsvlieg is, maar the new kid on the Block.

[Rec] is een angsaanjagende Spaanse film over een nieuwsteam dat een nacht lang de lokale brandweer besluit te volgen. Wat begint als een saaie reportage evolueert door een onduidelijke oproep naar een gruwelijke getuigenis. De brandweer wordt immers ingeschakeld om een appartementsgebouw veilig te stellen, maar daar toegekomen lijkt er toch meer aan de hand dan verwacht. Binnen de kortste keren ontaardt de situatie in een opgejaagde overlevingsstrijd. Ondertussen blijft het nieuwsteam alles filmen.

De docu-horror is een merkwaardig subgenre, omdat het niet verwijst naar inhoud (zoals de slasherfilm dat bijvoorbeeld doet naar het gegeven "seriemoordenaar slacht mensen af"), maar naar een bepaalde vorm. Het gaat immers om films die voorgesteld worden als waren ze de realiteit, of het nu een project van filmstudenten, de getuigenis van een groep jongeren of de nachtelijke reportage van een nieuwsteam is. Daarmee lijkt het twee inherente voordelen te hebben op de andere subgenres binnen de horror: niet enkel verhoogt deze manier van filmen het realisme (met hypes die meestal gebaseerd zijn op is-het-nu-echt-of-niet), maar ook de identificatie verloopt veel vlotter, want alles wat de personages beleven, ziet de kijker op hetzelfde moment. Het is een eerste-persoonsbeleving die de angst heel rechtstreeks overbrengt.

Dat wil echter niet zeggen dat er geen vakmensen voor nodig zijn: regisseurs Jaume Balagueró en Paco Plaza weten wat ze doen en hebben daar geen ruim budget voor nodig. Het regisseursduo kreeg een appartementsgebouw ter beschikking en speelde met een handvol acteurs en een enkele camera klaar wat het wilde, namelijk een eenvoudige film maken die de kijker meesleurt in een vloedgolf van angst.