Intimacy

Deze film van Patrice Chéreau won dit jaar op het festival van Berlijn de Gouden Beer. Daarop volgde een controverse, want de film bevatte enkele, wel heel expliciete seksscènes. De twee hoofdpersonages, Jay en Claire, hebben namelijk een strikt fysieke relatie. Wekelijks ontmoeten ze elkaar, gaan van bil en nemen weer afscheid. Tijdens het hele samengaan zeggen ze nauwelijks een woord. Maar tot zijn ontsteltenis merkt Jay dat deze afspraakjes het hoogtepunt van zijn ongecontroleerde en rommelige leven beginnen te vormen, en dat hij met Claire ook op een ander niveau intiem wil zijn.

Naast zijn lustgevoelens waart ook emotie door zijn geest, en hij wil meer dan enkel seks. Om het verschil tussen die twee soorten verhoudingen in de verf te zetten, zit Chéreau zijn acteurs dus met de camera op het lijf, en laat hij zijn publiek getuige zijn van elke intieme handeling. Maar na twee maal rauw en emotieloos gewip in het eerste half uur, verandert de film gaandeweg van toon (en worden de dialogen langer), en confronteert Chéreau ons met de koele afstandelijkheid, die tussen Jay en Claire heerst, het gebrek aan intimiteit.

We krijgen te maken met de pijn van Jay, het gemis van een echte relatie en zijn obsessie voor Claire. Hij begint haar te volgen, gaat in het publiek zitten tijdens haar toneelvoorstellingen en maakt kennis met haar zoon en echtgenoot. De op het eerste zicht olijke Andy (knap gespeeld door Timothy Spall) wordt zelfs bijna een vriend van Jay. Maar wanneer Claire ontdekt hoe Jay in haar leven binnendringt, is ze ontstelt. Zij heeft hem niet nodig, en haar afwijzing maakt Jay radeloos. Wanneer Andy dan achter de waarheid komt, camoufleert hij zijn gekwetstheid als venijn, en de situatie wordt hoe langer hoe moeilijker. Het is wachten tot iemand zijn gevoelens uit.

Kerry Fox, die Claire speelt, kreeg in Berlijn ook de prijs voor de beste actrice. Haar genuanceerde prestatie is niet slecht, maar het is toch vooral het feit dat ze haar tegenspeler Mark Rylance écht oraal bedient, dat bijblijft. Niet alleen vraag ik me af met welke argumenten Chéreau haar overtuigde dit te doen, maar ook of het wel nodig is. De seksscènes zijn sowieso al heel realistisch, een pijpbeurt in beeld nemen is overbodig. Film is toch nog altijd fictie, waarin acteurs doen alsof? Zien we de erectie van Jay of van de acteur? Die grens wordt langzaam overschreden, en dat maakt ?Intimacy? op een eerste niveau toch interessant.

Schoonheidsfout is volgens mij de aanwezigheid van de twee personages Ian en Victor. Chéreau laat de twee vrienden van Jay optreden als observators, maar daarmee leidt hij volgens mij zijn publiek teveel, een publiek dat perfect in staat is zelf zijn weg te vinden in deze gevoelige prent. ?Intimacy richt zich tot de volwassen kijker, mensen met levenservaring die de pijn en het verdriet van de personages zo ook wel begrijpen. Maar verder is ?Intimacy? een somber en delicaat beeld over volwassen relaties. Het gaat over heel gewone mensen met echte gevoelens,. De lichte verteerbaarheid van het huidig filmaanbod steekt schril af tegen deze ernstige en beklemmende film. ?Intimacy? richt zich dus tot een bepaald publiek, maar jammer genoeg hoor ik daar niet bij. Toch blijft de film ergens wel hangen, en biedt hij stof tot nadenken. En ook dat is tegenwoordig een zeldzaamheid.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de