Villa des Roses

Na het genietbare Lijmen van Robbe de Hert, waardoor de frase 'tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren' een populair citaat werd in de vaderlandse pers, moest ook deze film weer duidelijk maken hoe goed Elsschot, aka Alfons de Ridder eigenlijk wel schreef. Zijn romandebuut Villa des Roses werd gepubliceerd in 1913. Net voor de Eerste Wereldoorlog, waar die dan ook een voorafspiegeling van is.

De villa in kwestie is een Parijs motel, waar zich een relatie ontwikkelt tussen het nieuwe Franse dienstmeisje Louise en de Duitser Richard Grünewald, een heer van standing. Of toch zo ongeveer. De goeie bedoelingen zijn er, maar schijn en bedrog spelen een grote rol. De andere gasten van de Villa des Roses, afkomstig uit verschillende hoeken van Europa, zijn daar anders ook niet van vrij te pleiten. Binnen die microkosmos zoekt de jonge weduwe-met-kind Louise haar heil bij de Duitser, maar komt van een bekaaide reis terug.

Het is op de schijnverhoudingen tussen en op de dubbele tongen van de hotelbewoners dat de film in eerste instantie inzoomt. Door de buizen van de haut-parleurs en de hoogteblik die de bediendenlift biedt, komen duistere kantjes van de hotelgasten aan het licht. Zo bijvoorbeeld heeft de hoteluitbaatster een geheime relatie met een zekere Eustache. Als die de uiteindelijk samengekomen Louise en Richard ziet wandelen, merkt hij op dat ze eruitzien als " two soldiers destined to inflict the most dreadful things on each other ". Touché, eens het verhaal is afgelopen. Qua mensvisie is dit niet bepaald de meest vrolijke film aller tijden, maar er is wel degelijk humor en ook de personages lachen wat af. Naast hun lijden dan. Universeel drama !

Dat Van Passel met subtiele, empathische verhaallijnen over de basics van de condition humaine voor de dag kan komen, werd al duidelijk bij zijn langspeelfilmdebuut, het met prijzen overladen Manneken Pis. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor deze boekbewerking, wat nooit een simpele job is voor de scenarist. Zo blijkt spijtig genoeg ook uit de film, die nooit een evenwicht vindt tussen de verschillende personages. Wat is het nut, bijvoorbeeld, van de nochtans sterk gespeelde bijrolletjes van Decleir en Van der Groen? Elsschots boek is stevig onder handen genomen. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Louise, wat in het boek niet het geval is. Verder is er langs een vertaling naar het Engels voor gekozen van de villa een Engelse enclave in Parijs te maken. Dat klinkt als Europudding, en zo voelt de nochtans visueel geïnspireerde prent vaak ook aan.

De Franse Delpy is de perfecte fragiel-bedeesde Louise, maar van enige chemie met tegenspeler Dingall is allerminst sprake. Toch zijn de trits Engelse acteurs gepokt en gemazeld in het kostuumdrama. Jammer dat Dingalls rol niet zoals eerst gepland werd neergezet door 'American Psycho' Christian Bale.

Villa des Roses is een film met heel wat kwaliteiten, maar ruikt naar productioneel gerommel en daardoor pakt de mayonaise jammerlijk niet. Volgende keer beter..

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de