Girlfight

Momenteel heerst er in de Verenigde Staten van Amerika een helse discussie over de portrettering van vrouwen in de media. Het valt niet te ontkennen dat de vrouw de laatste jaren steeds meer in de schijnwerpers werd gezet. Het exclusieve kliekje van de modediva's waren de voorlopers van 'de' hedendaagse vrouw en dat straalt zich af op de rest van de media-vrouw.
Perfecte gezichten, behandelt met de zachtste zalfjes, lachen ons tegemoet op het kleine en grote scherm. De mannen kunnen hun ogen amper in hun oogkassen houden bij het aanschouwen van zulke goddelijke, gestroomlijnde en in juiste proporties gefabriceerde body's, waar de L.A. Gym van achter de hoek een kleinere rol in speelt dan de plaatselijke plastische chirurg.

Strakke topjes, blinkende Colgate-tanden, gebruinde huid en nooit geziene haarcoupes vormen de hoofdbestanddelen van het prototype van de media-vrouw. Dat deze 'ideale' eigenschappen natuurlijk niet voor ieder jong veulen in Gods laboratorium aanwezig waren is een andere zaak. Een van die jonge meisjes die niet beantwoordt aan dit prototype is Diana Guzman.

Deze jonge, nochtans knappe meid, zit in de knoop met zichzelf. Ze heeft het niet zo begrepen op dat oppervlakkig gedoe en kleedt zich als een man. Niet dat ze niet fier is op haar vrouwelijk-zijn, maar eerder omwille van het feit dat ze zich schaamt voor haar leeghoofdige leeftijdgenootjes die zich eerder doodpeinzen over het feit of ze zich nu wel met Dove moeten wassen of eerder met de hydraterende chocopot van Nivea. Diana gaat dan ook als een rebel door het leven waarbij ze er niet voor terugdeinst om de jongens een uitbrander te verkopen en de meisjes laat kennismaken met haar knokkels.

Op familiaal vlak is er geen beterschap te verwachten. Ze kan absoluut niet overweg met haar vader. Bovendien voelt ze zich ondergewaardeerd wanneer ze ziet dat haar jongere broertje talloze kansen krijgt die zij nooit aangeboden kreeg. Wanneer ze haar broertje moet gaan halen in de plaatselijke boksclub gaat er een nieuwe wereld voor haar open. Diana wil in de boksring...

Girlfight is de eerste langspeelfilm van Karyn Kusama en meteen schotelt ze ons een sterke prent voor. Kusama kreeg tevens al enkele prijzen voor haar filmdebuut. Girlfight kaapte immers twee prijzen weg op het Sundance Film Festival 2000 : Best Direction en Grand Jury Prize. Onlangs kon men deze film nog meepikken op het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen - Gent waar het ook met enkele prijzen ging lopen.

Girlfight is dan ook niet zomaar een filmpie. Kusama koos voor een onervaren actrice; bovendien nam ze een vrij bekend fenomeen - de adolescentie - en plaatste dit in een nooit eerder geziene achtergrond. Diana Guzman, het hoofdpersonage, wordt vertolkt door Michelle Rodriquez. Deze jonge meid had nog niet eerder een camera van dichtbij gezien en liep niet onmiddellijk rond met Hollywooddromen. Als bij toeval solliciteerde zij voor de job en warempel, ze levert een zeer sterke prestatie. Ten tweede dacht Kusama dat de bokswereld wel als een leuke metafoor kon dienen om haar verhaal uit de
doeken te doen.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de