8 Mile

Wees devote fan of haat de man, je kan er niet omheen. Eminem is een soort hedendaagse Elvis. Eerder middelvingerend- dan heupschuddend misschien, en soms irritant extreem gebekt. Maar Marshall Mathers slaat eerst en vooral muzikaal serieuze gensters.

Vergeet het trivaal boppende 'Purple Pills' of het 'I'm sorry mama'-gejammer. Hoewel, dat laatste staat op een verslavende beat. En we neuriën collectief het sterke 'Stan' mee. "Nobody listens to techno, so let go" horen we onszelf op straat uiten. Twee nummers die de blanke hiphopper voor '8 Mile' maakte, 'Run Rabbit Run' en 'Lose Yourself' hebben daarenboven zo'n kracht dat we het wel weten: de bleke b-boy heeft zijn plek in het collectief onderbewuste verdiend.

"You can do everything you want to if you just put your mind to it", eindigt Eminem één of ander nummer. Reikt 's mans concentratie zover dat ie een geloofwaardig personage op het witte doek neerzet? Het antwoord is een voorwaardelijk ja. Tegelijkertijd pleit het voor zijn zelfinschatting dat ie ondertussen heeft verklaard dat hij nooit meer zal acteren.

Want Eminem speelt in '8 Mile' natuurlijk gewoon zichzelf. Het verhaaltje helpt hem daarbij. Rocky voor rappers, Detroitse wannabe wordt een held. Eerst durft ie niet meedoen aan de all-black woordkakkerij battles, tegen het eind bluft ie -zeer overtuigend en entertainend- de boel op een hoopje. Rap is van levensbelang, voor de rest is het bestaan van Jimmy Smith Jr. -erg inventief was de screenwriter niet, zoals zal blijken- een ramp: hij verliest achtereenvolgens zijn auto en zijn lief, waarna ie weer bij zijn alcoholische white trash mammie (Kim Basinger) intrekt. Met zijn maatjes doet ie stoute dingen en zijn volgende vlam (we krijgen een vluggertje in de autofabriek te zien) blijkt al vlug goeie maatjes met de rivaliserende bende.

Er is het niet erg multidimensionale verhaal, er is de duidelijke imago-move: Eminem komt op voor het zwakkere bendelid, Eminem is geen homofoob (zo blijkt middels een spontane straatrap), Eminem houdt van zijn kleine zusje en eigenlijk ook wel van zijn mama. Maar, de boel is naast ruig af en toe grappig en gelukkig is dit ook geen 'zero to hero'-verhaaltje. Bovendien is er de overtuigende vertolking van de man zelve (en zijn muziek) én er is de regie van Curtis Hanson.

De regisseur (L.A. Confidential, Wonder Boys) houdt de (voornamelijk avond-)opnamen verrassend 'street' en low-key. Als temidden van dat alles het liefje (Brittany Murphy) of Em's kleine zusje frontaal worden belicht, blinken ze niet alleen in Jimmy Smith Jr.'s geest maar ook op het scherm boven alles uit. Hansons meesterschap blijkt verder als we op het eind een extreme close-up van onze witte hippahoppa op de linkervoorgrond van het scherm zien, met zijn ruige 'battle'-tegenstander in spiegelbeeld, zodat ze master of ceremony Mekhi Phifer in de achtergrond omkaderen. Visueel vertier dat ervoor zorgt dat we ons begot betrokken voelden bij de wedstrijd. Alsof we niet wisten wie zou winnen.

De accurate fotografie en de goeie acteersprestaties maken van het Eminem-vehikel een noemenswaardig portret van de hiphopcultuur in downtown Detroit. De bioscopen zullen gegarandeerd volstromen met puistige pubers. Of die zo tevreden zullen zijn, valt te bezien. Als u Eminem wel kan pruimen en niet al te veel verwacht, is '8 Mile' eigenlijk eerder voor uzelf bedoeld.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de