Doctor Sleep

Als 'Doctor Sleep' -Vreemde titel. Zou het daarmee te maken hebben dat de prent moeilijk gedistribueerd raakt? Gelukkig komt er geen dergelijk genaamd personage aan bod. Geef ons hoedanook maar alternatieve titel 'Hypnotic'- als 'Doctor Sleep' dus geen horror is, dan is het alleszins een stevige thriller. Goran Visjnic (ER, The Deep End) speelt Adrien Strother, een illegaal in Londen verblijvende hypnotherapeut. Terwijl ie flik Shirley Henderson (Villa des Roses, 24 Hour Party People) van het roken probeert af te helpen, krijgt hij een soort visioen van wat in haar geest omgaat: beiden zien een klein meisje dat langzaam lijkt te verdrinken. Dat heeft van doen met een trauma waardoor hij uit de States is gevlucht en met de zaak waaraan zij werkt. Ze vraagt zijn hulp.

Het meisje blijkt ontsnapt te zijn van bij een maniak, waarbij ze van een brug in het water sprong. De bad guy vermoordde al vier meisjes. Hij diende hen bloed toe dat niet met het hun O-type resistent was. Het ontsnapte kind heeft AB en leeft nog, hoewel ze dus waarschijnlijk bloed van de moordenaar in de aderen heeft kloppen. Het kind is op slag autistisch geworden.

Strother probeert haar uit haar tent te lokken en wordt meegezogen in de mysterieuze zaak. Dat wordt hem niet in dank afgenomen door zijn zwangere

vrouw Clara (Miranda Otto, Eowyn uit LOTR) die terecht vreest dat zijn traumatische slapeloosheid weer de kop op zal steken. Terwijl dokter en politieagente weerstand ondervinden van zowel misdadigers en wetsdienaars, raken ze steeds dichter bij de kern van het geheim.

In tegenstelling tot wat deze korte verhaalinhoud misschien doet denken, is 'Doctor Sleep' bijzonder sober, zeg maar somber vormgegeven. Afgezien van

enkele blue screen-droomsequenties en één noemenswaardig speciaal effect blijven we vaak met twee of drie personages in halfbelichte, goedkope ruimten ronddwalen. Die waarschijnlijk gedwongen low-key vormgeving versterkt wel het goeie spel van zowel Visjnic als een . Hendersons personage doet dan weer denken aan Helena Bonham Carters Martha Singer in 'Fight Club': continu in het zwart, licht sarcastisch en kettingrokend als de besten. Bijzonder sympathiek allemaal, maar waar ze die sidekick-expert in het occulte plots vandaan haalt wordt veel minder uitgewerkt in het verhaal. Is het aanvaardbaar dat een belangrijk nevenpersonage wordt aangekondigd als 'ik heb hem gevonden op het internet'? Moet kunnen, als het apatisch-nieuwbloedige kind na ellenlang mysterieus gemurmel toch ja blijkt te kunnen knikken als ze een ijsje wordt aangeboden. En als de blijkbaar paranormaal begaafde Visjnic zelfs plots mag dromen van de occulte woorden die hem op weg zetten naar de ontknoping van de intrige.

Nu is niks mis met dromen, maar de combinatie met net iets te veel

traditionele elementen (occulte tattoos! het onvermijdelijk onheilspelbare einde!) maakt het geheel wat slapjes. Wie zijn wij anderzijds om onze suspension of disbelief op de helling te zetten voor een metafysisch mirakeltje meer of minder? Of de een of andere distributeur dat ook zal willen doen, valt echter af te wachten.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de