Darkness

De Gouden Raaf op het Brussels Internationaal Festival van de Fantastische Film 2000 was één van de voornaamste prijzen die de debuterende Spaanse Jaume Balaguero won met zijn zeer donkere maar gestileerde 'The Nameless'.

De boekverfilming hijste hem zelfs in een Variety-lijstje: de Spanjaard werd gepromoveerd tot een Europese 'director to watch'. Al die erkenning heeft geen windeieren opgeleverd. Voor deze tweede langspeelfilm, in competitie op het BIFFF 2003, kreeg ie naar Spaanse normen een grote cast bij elkaar.

Vooreerst Anna Paquin, die getuige 'X-Men' misschien allang niet meer de elegante elfjarige elf uit 'The Piano' is, maar haar oscar toch maar op de schouw heeft. Onbetwistbaar klassevol vervolgens is Giancarlo Gianinni, die vroeger jaren met Fellini en Fassbinder werkte en één van de weinige lichtpunten in Ridley Scotts 'Hannibal' was. Lena Olin verder kennen we nog uit 'Chocolat' en 'The Ninth Gate'. Fele Martinez tenslotte zat in Amenabars 'Tesis' en 'Abre Los Ojos', maar speelde ook een hoofdrol in 'Los Amantes del Circulo Polar' van Julio Medem. Om de Schot Iain Glenn niet te vergeten, die in 1990 een Berlijnse zilveren beer als beste acteur kreeg voor 'Silent Scream' en verder in 'Rosencrantz and Guildenstern are dead' en ook wel 'Tomb Raider' rondliep.

Paquin krijgt het meeste schermtijd, terwijl Glenn de glansrol vastheeft: nadat hun gezin een nieuwe, ovaalvormige thuis betrekt stelt de dochter vast dat de vader af en toe angstwekkend agressief wordt. Moeder Olin sust het gejammer van haar tienerdochter en rekent op grootvader-dokter Gianinni's goeie raad. Terwijl vaders labiliteit al een moeilijke dobber is, ziet de benjamin van het gezin ook nog eens vreemde dingen in het donkere huis rondlopen. Als Paquin aanvoelt dat de kleine gelijk heeft, gaat ze met de hulp van haar vriendje (Martinez) op zoek naar wat er nu eigenlijk aan de hand is.

Balaguero speelt het slim. De zo geprezen donkerheid uit zijn debuut wordt hier meteen thema en titel van de film. En inderdaad, het geheel is mooi in beeld gezet. Maar de visuele inventiviteit die sommige shots kenmerkt, wordt deels teniet gedaan door een overdaad aan cliché's in het verhaal. Het haunted house waar daddy goes loco én waar ergens nooit ter hemel gestegen kinderzielen ronddwalen zijn op zich nog niet het grootste probleem. Dat je binnen het eerste kwartier de bad guy spot, is echter niet bepaald bevorderlijk voor de spanning. Spanning die bovendien vanuit de personages zou moeten komen, terwijl de intrinsiek goeie cast hier niet echt geloofwaardige personages neerzet. Dat zorgt ervoor dat het niet onevenementiële plot een nogal mak verloop kent. En toch, met het eind komt nog een toffe twist van formaat...

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de