Trouble Every Day

Genre: Drama / Horror / Thriller | Duur: 1u42 | Release: 1 Januari 1900 | Land: | Regie: | Cast:

Ah, uw psychoseksuele state of mind was al redelijk getroubleerd geraakt na Hanekes La Pianiste over een pianolerares met sadomasochistische neigingen ? Klik de veiligheidsgordel uwer psyche dan maar stevig vast voor u Trouble Every Day gaat zien. Claire Denis levert een gestileerde prent af over antropofagie ofte kannibalisme. Beatrice Dalle en Vincent Gallo lijden aan hezelfde lichte afwijkinkje : ze vertonen een oncontroleerbare impuls de bedpartner na de daad letterlijk te verslinden, geslachtsorgaan inclusief (als voorafje).

 Niet dat het hier om slasher porno gaat -zou dat genre in fictieve versie bestaan ? Onze KUT-hoofdredacteur fan a priori durven we te wedden-. Net zoals La Pianiste blijft ook Trouble Every Day behoorlijk suggestief. Grotendeels. De paar scènes waarin we bijvoorbeeld de losgeslagen Coré (Dalle) iemand aan stukken zien scheuren op minimale muziek van Tindersticks, zijn daarentegen voorzien van liters bloed en een rauwe, sexuele passie. Toch even slikken. Denis fetisheert het lichaam in plaats van de dialoog, legt expliciete linken tussen seks en geweld en toont extreme close-ups van bebloed-voldane monden.

Shane (Gallo) en June zijn op huwelijksreis -speelvoyage, voor de West-Vlamingen- in stad der steden Parijs. Shane wendt zich ten bate van het orgasme echter tot zijn rechterhand in plaats van tot June. Die laatste heeft hardnekkige schrammen in de nek. Alras wordt duidelijk dat Shane zijn vrouw eigenlijk beschermt. Hij is bang zijn kannibalistische neigingen niet te kunnen controleren als de passie de rede overvleugelt. Shane gaat op zoek naar vroegere collega-wetenschapper Leo Semeneau, die zich met het omkeren van vreemde geestesgesteldheden bezighoudt. Blijkt dat die thuis zit en niet in het labo. Zijn duivelse kindvrouw Coré (Dalle) heeft immers dezelfde neigingen als Shane. Leo ziet zich veroordeeld tot though love, hij houdt haar stevig onder controle en achter de tralies. Maar Coré's impulsen zijn sterk...

Dit is een film met stevige scènes. De hartverscheurende kreten van de aan stukken gereten bedpartners en Coré's bebloede gezicht bovenop de -bloed-mooie soundtrack zijn bijna ondraaglijk. De kalmte waarmee personages langs bebloede muren lopen en de dierlijke passie waarmee Dalle haar Coré neerzet zijn enorm angstwekkend. Vincent Gallo is dat sowieso al. "I'm so sick!", schreeuwt ie zeer terecht uit. Bepaald geen alledaagse prent.