Session 9

De negen psychotherapeutische sessies die ene Mary Hobbes ooit heeft doorstaan, bestaan nog op band. Ze liggen ergens in de kelders van het gigantische Danvers State Mental Hospital, gebouwd in de vorm van een vleermuis en wezenlijk hoofdpersonage van deze film. Zoals in The Shining is het door het huis en haar historiek, dat wie er heden ten dage in rondloopt, het noorden verliest.

Zo ook het asbest-verwijderend team van Peter Mullan (de Schot uit Ken Loach' My name is Joe). De bouwpromotor heeft een speciale premie uitgeloofd als het vijfkoppige team de werken in één week kan afronden. De mannen, elk met duistere kantjes, werken zich in het zweet en daarbij beginnen ook hun hersenen te koken : de geesten uit het verleden, dat van het huis en dat van henzelf, komen al te vaak bovendrijven.

Het is regisseur Andersons bedoeling geweest 'thinking man's horror' te maken. Session 9's vroeger psychiatrisch asiel wordt dan ook bevolkt door sterke acteurs en niet door flashy speciale effecten, dit in volledige tegenstelling tot pakweg 'the house on haunted hill' met Cathérine Zeta-Jones en Liam Neeson. Deze film is sober, low-key en heeft een trage opbouw, mét karakterontwikkelingen.

Maar belangrijk als dat mag zijn, is hij ook spannend ? Dat is ie wel degelijk. Elk personage heeft zo z'n freaky kantje, waardoor een zekere zin van gevaar dreigt. Er vallen geen massa's lijken, er golven geen sloten bloed, maar iets is niet in de haak. Langzaamaan -de film is ingedeeld via de dagen, die op het scherm verschijnen- beginnen de overwerkte geesten zo hun probleempjes te vertonen. Tegen de woensdag aan, is één van de vijf werkers verdwenen. En meer lijken zullen vallen. Het is een absolute verdienste van deze film dat er geen toevlucht wordt gezocht tot 'onmogelijke' verklaringen. Wat je ziet, kan gebeuren. De werkelijkheid is altijd enger dan fictie dat is. Understated horror : aanrader.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de