Wild Side

Genre: Drama | Duur: 1u33 | 2004 | Release: 15 September 2004 | Land: Frankrijk | Regie: Sébastien Lifshitz | Cast: Stéphanie Michelini, Edouard Nikitine, Yasmine Belmadi

Lifshitz, de man die reeds een magnifieke tv-film (Les terres froides) en een schitterend bioscoopdebuut (Presque rien) maakte, bevestigt met Wild Side. Zoals het een getalenteerd en veelzijdig cineast betaamt, vindt hij een geheel nieuwe invalshoek om zijn favoriete thema te bespelen.

Stéphanie is een transseksueel, die in een driehoeksrelatie leeft met Djamel (een Franse Marokkaan) en Mikhail (een ingeweken en deserterende Rus). De voorgeschiedenis vindt plaats in het mondaine, open minded Parijs. Holly came from Miami F.L.A., hitch-hiked her way across the U.S.A., zong Lou Reed ooit in zijn evergreen. Het heden speelt zich af in een verlaten mijnstadje, waar Stéphanie opgroeide (toen nog als het verwijfde jongetje Pierre) en te kampen had met pesterijen en onzekerheid.

Via een zeer subtiele, zachte en troostende beeldregie (Cinemascope bestaat dus nog wel degelijk) brengt Lifshitz ons een mooi, realistisch en warm menselijk portret over een transseksueel (Plucked her eyebrows on the way, shaved her leg and then he was a she), die terug moet keren naar haar heimat en geconfronteerd wordt met een verleden dat ze op haar 15e wou ontvluchten.

De (onmogelijke?) verhouding tussen de drie protagonisten wordt zeer levensecht in beeld gebracht, de bedscènes incluis. Maar wrevel is onvermijdelijk (Sweet sixteen rings any bells?), zoals de communicatiestoornissen tussen de verschillende Franse personages en de Rus soms zeer pijnlijk aantonen (Vous me comprenez?? - No.). Verder is er het onbegrip tussen de zich hoererende Djamel (But she never lost her head, even when she was given head, en Little Joe never once gave it away, everybody had to pay and pay, eveneens bij Lou Reed) en Mikhail, maar daartegenover staat wel hun regelmatige erotische samensmelting.

Een vat vol tegenstrydigheids, schreef Multatuli ooit, maar Havelaar bleek toch een persoon van vlees en bloed, die in zijn hele bestaan en karakter te aanvaarden was. Lifshitz is in staat om drie personages perfect gestalte te geven en zelfs meerdere zijden van de medaille te tonen. Een karakterfilm, met veel dialoog, die echter ook meer is dan alleen dat. Verder is de montage zeer intelligent en krijgt de film daardoor een spontane dimensie. Uit het verleden is er een hallucinant mooi beeld van Pierre die onder de schaduw van een reusachtige berg pekzwart mijnafval rondjes loopt. De film heeft een grote geladenheid en is fijnzinnig: dit is Cinema.

Lifshitz staan nog vele, glorieuze jaren te wachten. Laat je niet afschrikken door transseksueel naakt (Take a walk on the wild side, niet waar) en ga hem zien, je zal als een begrijpend mens buitenkomen.