Tekkonkinkreet

Een amimefilm gemaakt door een westerling? Zou je niet zeggen als je Tekkonkinkreet bekijkt. Toch is het zo, Michael Arias, onder andere bekend van de Animatrixserie, plofte neer in de regisseursstoel. De film won op het Animafestival de publieksprijs en dat volkomen terecht.

In Treasure Town tiert de misdaad welig, ook de kleine Kuro (Japans voor zwart) en Shiro (wit) terroriseren de buurtbewoners als de bende van Cats. Kuro, de oudste, is meteen ook de meest gewelddadige en impulsieve terwijl Shiro dan weer heel naïef en onschuldig overkomt. Je kan als kijker niet beslissen of kleine Shiro nu mentaal enkele jaren achterop hobbelt, of hij net geniaal en levenswijs is. Beide broertjes zijn enorm aan elkaar gehecht en kunnen niet zonder elkaar. Als ze dan toch uit mekaar worden gehaald blijft hun band onbreekbaar. De slimmeriken onder jullie hebben natuurlijk al lang een heel duidelijke rode draad door de film ontdekt, namelijk de tegenstelling tussen het goede en het kwade, zwart en wit, yin en yang. Dit contrast, of conflict, komt tot een climax in een ongelofelijk overweldigende eindscène met afwijkende tekeningen. Op andere momenten in de film is er wel een grijzere zone wat betreft de goedheid of kwaadaardigheid van de personages. Ook al zijn de twee broers onmiskenbaar boefjes, ze zijn geen onmensen. Zelfs een grote maffioso is nog de slechtste niet en zijn onderdaan ondervindt ook wat morele problemen met de gang van zaken.

De personages mogen dan wel niet echt levensecht getekend zijn, ze zijn zeer mooi naar voren gebracht, elk met zijn eigen specifieke kenmerken. Ze hebben ook allemaal hun eigenaardigheden en vaardigheden. Vooral het personage van Shiro wordt mooi uitgespeeld in de droombeeldsequenties. Het jonkie is een dagdromer en de tekenaars onderscheiden die fantasieën in heel zachte schilderachtige prenten. De vreemde snuiter verwarmt je hart omdat hij zijn kinderlijke onbevangenheid niet verliest in de harde stad. De omgeving is zeer secuur en realistisch gestileerd, enkele overzichtsbeelden en vogelperspectieven zijn simpelweg adembenemend. De gehele film baadt in fraaie en felle maar ietsje verweerde kleuren. Het geheel van beeld, klank, verbeelding en achterliggende gedachten is spectaculair. Kortom Tekkonkinkreet is er eentje die je niet mag missen, meer woorden hoeven daar niet aan vuilgemaakt te worden.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de