The Taste of Tea

Genre: Romantische komedie | Duur: 2u03 | Release: 1 Januari 1900 | Land: | Regie: Katsuhito Ishii | Cast: Sato Takahiro, Banno Maya, Asano Tadanobu, Miura Tomokazu

The Taste of Tea is een ontwapenend portret van de prettig gestoorde familie Haruna die in een afgelegen gebied midden de natuur woont. Vader heeft een praktijk in hypnose en moeder werkt aan de keukentafel aan haar come-back als anime-tekenaar. Ze krijgt hierbij de hulp van de excentrieke grootvader (zelf ooit een gevierd tekenaar) die haar inspireert met poses voor actiescènes. De man zingt ook serenades voor het warme water in zijn bad of brengt al dansend een ode aan de triangel. Dan zijn er nog de twee kinderen, zoon Hajime die zijn eerste onhandige stappen zet op het wankele pad van de liefde (gesymboliseerd in het go-spel dat hij met het meisje van zijn dromen speelt) en dochtertje Sachiko die voortdurend geobserveerd wordt door een reuzenversie van zichzelf die maar niet wil weggaan. Ah ja, en niet te vergeten de zonderlinge oom uit de stad die op bezoek komt (Asano Tadanobu, Bifff-fans kennen hem uit Ichi The Killer, Electric Dragon 80 000 V, Zatoichi, Dead End Run).



Ieder personage heeft zo zijn eigen kleine merkwaardige trekjes en 'petites histoires'. Ishii legt die ietwat afwijkende momenten in het dagelijkse leven onder het vergrootglas en laat hierbij zijn verbeelding de vrije loop. Het meest schattig is ongetwijfeld de kleine Sachiko, die uit een nogal bizar verhaal van haar oom afleidt dat ze van de reuzenversie van zichzelf kan afraken als ze er maar in slaagt een achterwaartse salto te maken. Het verhaal van de oom (dat te maken heeft met een reuzenei in het bos, een wel erg misplaatste stront en de geest van een dode yakuza) is maar één van de vele knappe vondsten die de film rijk is. Ook de cgi-effecten worden op inventieve manier gebruikt, zoals de trein die uit het voorhoofd van Hajime komt gereden of de reuzenzonnebloem op het einde.



The Taste of Tea slaagt er door zijn episodische vertelstijl in een rijk gamma aan emoties te bespelen gaande van absurde humor tot erg ingetogen scènes, zoals het weerzien tussen oom Ayano en zijn eerste grote liefde. Ishii heeft zijn Tarantino-periode (Shark Skin Man and the Peach Hip Girl, Party 7) duidelijk achter zich gelaten en levert een erg subtiele film af die je zonder gebruik van goedkoop sentiment met een warm gevoel de zaal doet verlaten.