Swooni

“Ik ga je Kevin noemen. Dat is een schone naam.” Aldus Violette, een oude en terminaal zieke vrouw die haar laatste dagen in een Brussels luxehotel doorbrengt. Met deze woorden herdoopt ze Joyeux, een jonge Afrikaanse vluchteling die in datzelfde hotel op zijn vader wacht. Daar werd hij gevonden door Vicky, kamermeisje en dochter van Violette met wie ze al jaren in onmin leeft. Elders in het hotel wordt alles in gereedheid gebracht voor het huwelijk van Eva met een politieagent. Zus Anna en haar man Hendrik zijn van de partij maar maken zelf een huwelijkscrisis door. Die barst helemaal los wanneer Anna’s minnaar op het toneel verschijnt.

De synopsis geeft het al aan: Swooni is een rasecht mozaïekverhaal waarbij tal van personages met hun eigen problemen af te rekenen krijgen om naar het einde toe alsnog in elkaars verhaallijn verstrikt te raken. Nieuw is dit niet, makkelijk te realiseren evenmin. Regisseur Kaat Beels mikt hoog met haar eerste langspeelfilm. Ze wilde een film maken met de focus op het menselijk verlangen en hoe dit levens kan maken of kraken. Wat het met haar carrière als filmmaker doet, valt af te wachten.

Beels speelt onverholen leentjebuur bij de Amerikaanse film. Met een uitgekiend spel waarbij de focus op het voorplan haarscherp blijft en de achtergrond in een wazige kleurenzee verzinkt, haalt ze de mosterd bij Steven Soderbergh. Deze specifieke stijl zet ze verder met breedvoerige takes waarin de camera binnen een opname als een vlo tussen de personages verspringt en zo verschillende situaties in een langgerekt beeld verenigt. Deze techniek is dan wel beproefd, het effect blijft indrukwekkend.

De cast wordt bevolkt door bekende en minder bekende namen. Wat die eerste categorie betreft zijn de obligate Koen De Bouw en Jan Decleir deze keer nergens te bespeuren. Gevestigde waarden als Viviane De Muynck en (in mindere mate) Geert Van Rampelberg nemen de honneurs waar en stellen niet teleur. Ook Sara De Roo doet het niet onaardig in de rol van Anna. Opmerkelijk weetje: de kleine Vigny Tchakouani kreeg de rol van Joyeux toegewezen nadat hij tijdens een treinrit toevallig door de regisseur opgemerkt werd.

Het scenario slaat de bal verschillende keren pijnlijk mis in de uitwerking van de dialogen. Nochtans maakt de gelauwerde auteur Annelies Verbeke deel uit van het driekoppig schrijversteam. Vooral de makke conversaties tussen Violette en Vicky zijn vaak hemeltergend. Verwijten als “Je bent er nooit voor mij geweest” (de dochter) met als repliek “Ik stond er wel helemaal alleen voor” (de moeder) horen ‘thuis’ in Familie en niet in een Vlaamse film met ambities. Maar het grootste cliché is weggelegd voor de bruidegom annex flik die een plaksnorretje opgekleefd krijgt en zijn roeping zo niet beter in de verf kon zetten.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de