Sunshine

Genre: SF | Duur: 1u48 | 2007 | Release: 11 April 2007 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Danny Boyle | Cast: Rose Byrne, Cillian Murphy, Michelle Yeoh, Mark Strong, Troy Garity, Chris Evans, Cliff Curtis

Het is 2057 en de wereld vergaat. De zon, nochtans goed - zo dachten we - voor nog minstens enkele miljarden jaren, heeft een dipje. Nu ja, "dipje": ze is aan het uitdoven. Niet zo'n heel erg groot probleem zo blijkt, of althans toch niets wat een atoombom ter grootte van Brussel niet oplossen kan. Enig probleem: zeven jaar geleden al vertrok een identieke bom richting zon, maar van bom noch bijhorende crew is nog iets vernomen. Zijn het de Mercurianen die opnieuw roet in het eten aan het gooien zijn of werkt het meesterplan gewoon niet? Deze missie is alvast de laatste want al het splijtstof dat nog restte op de aarde is opgebruikt.

Danny Boyle is een raar geval. De olijke vijftiger, wereldberoemd door Trainspotting, varieert tussen melige films genre Millions naar niet volledig geslaagde avonturenfilms (The Beach) en de mens heeft begot nog afleveringen van Morse gedraaid. Maar wat maakt het uit, met Sunshine toont Boyle zich van zijn allerbeste kant, zoals we hem kennen van de keiharde post-apocalyptische horror 28 Days Later... De film vangt zelfs gelijkaardig aan: de wereld is naar de haaien en het lot van de mensheid ligt in de handen van enkelen.

Daar houdt de vergelijking dan ook op want Sunshine is geen horrorfilm (of toch niet echt) maar eerder een quasi-poëtisch futuristisch reisverhaal. Dat Boyle er de laatste 20 minuten nog snel een slasherelement wil insteken zullen we dan ook maar gauw vergeten. Neen, een beetje aan het moorden gaan is nogal banaal voor deze film die het vanaf zijn uitgangspunt moet hebben van het Grote Verhaal, de Grote Opdracht, de Grote Filosofische Vragen, genre verdienen we het wel om te overleven?

De cinematografie is gepast bombastisch, mag ook wel als je de zon, toch vlotjes zo'n 1.3 mijoen keer zo groot als de aarde, als hoofdpersonage hebt. De film glijdt gelukkig nooit af naar de goedkope SF-look, maar weet door ondermeer een zeer doordacht lichtgebruik een sfeer van totale leegheid - of is het eeuwigheid - uit te ademen. Het ruimteschip zelf ziet er ook zeer vernuftig uit en je hebt trouwens echt de indruk dat, hier en daar wat foutjes nagelaten (nogmaals: er is geen geluid mogelijk in de ruimte), het vertelde echt mogelijk is. Dat is het misschien ook écht want Boyle huurde een legertje fysici in om het realiteitsgehalte omhoog te krikken. Belangrijker is echter dat de film een sfeer van universele reddeloosheid en dromerigheid weet uit te stralen die Boyle combineert met visueel verpletterende beelden.