Sehnsucht

Markus en Ella zijn een koppel aardige, lijzig sprekende arbeiders uit een klein Duits dorp. Ze zijn op het panische af onafscheidelijk. Hij is lid van een brandweerbrigade en vertrekt na uitgebreide knuffels met vrouw- en zoonlief op trainingsweekend. Daar wordt gefeest. Markus? troep en een bevriend korps wisselen traditiegetrouw relatiegeschenken uit (tinnen sierplaatjes!) voor het op een zuipen te zetten (Schnaps!) en op de dansvloer te hossen (Harpo?s Moviestar!). Hoe rijkelijker de alcohol vloeit, hoe sneller zijn dik besnorde collega?s uit het kader verdwijnen. We zien Markus op zijn eentje loos gaan. In een lange scène danst de man met zichzelf op ?Feel? van Robbie Williams, waardoor de kijker begrijpt dat de zwijgzame bonk eigenlijk een vat vol emoties is. Makkelijk scoren? Erg subtiel valt het niet te noemen, maar het werkt wel. Populaire hitjes hors contexte zien consumeren door goeie acteurs is een stijlfiguur. Zo floten wij ooit plots twee dagen lang het an sich vreselijke ?Beautiful? van Christina Aguileira nadat we theaterstuk White Star van Victoria en Publiekstheater Gent zagen. Of om bij film te blijven: één van de hoogtepunten uit John Turturro?s Romance and Cigarettes is wanneer Susan Sarandon ecstatisch Janis Joplins ?Piece of my Heart? meezingt met een kinderkoor.

Maar goed. We leefden dus even mee met Markus, zeker als die de morning after wakker wordt in het bed van Rose, de serveuse die de dag daarvoor zijn schnitzel met aardappelen opdiende. Terwijl Markus zich geen houding weet te geven, barst Ella zonder aanwijsbare reden in tranen uit, tijdens een zeurderige samenzang met het kerkkoor. Het contrast met de opzwepende muziek die Turturro serveert kan moeilijk groter. En dat geldt in extenso voor de hele film: Sehnsucht is resoluut anti-sensationeel. Terwijl de grote emoties nooit worden uitgesproken, beklijven de acteurs met hun erg intieme spel. Hun personages zijn emotioneel nogal primair en dat zorgt soms voor een frustrerende kijkervaring. Zo snappen we wel dat Ella één en al goede bedoeling is, maar behalve haar vrouw- en moederschap komen we nauwelijks iets over haar te weten. Naar het eind toe wordt de sfeer steeds meer Unheimlich, met een knappe finale tot gevolg. Jammer dus, dat Sehnsucht door de personages en het wereldje dat het neerzet, even goed ?Waar de tijd bleef stille staan" had kunnen heten.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de