Ponyo on the Cliff by the Sea

Hayao Miyazaki en zijn studio Ghibli zijn al een tijdje geen onbekende namen meer in Europa. In tegenstelling tot de meeste Japanse animatie die het Westen niet haalt, of de anime die een specifieke fanbase aanspreekt, slaagt Miyazaki erin om de brug te leggen tussen animatie en arthouse.

Hoogtepunt daarvan was Spirited Away, in 2002 de eerste animatiefilm die de prestigieuze Gouden Beer in Berlijn won en even later ook een Oscar. Oudere Ghibli-films werden heruitgebracht en naar elke nieuwe wordt reikhalzend uitgekeken.

Net zoals in zijn vorige films wisselt Miyazaki logica in voor fantasie en is Ponyo on the cliff by the sea, vooral in het begin, een brok geanimeerde waanzin. De film begint met een troep vreemd gevormde visjes, onder de controle van een androgyne man (die wat weg heeft van Hedwig van the Angry Inch). De man houdt de evolutie van vis naar mens tegen, omdat hij de mens maar een verwerpelijke soort vindt.

Vooruitgang laat zich echter niet tegenhouden en de schattige wezentjes krijgen pootjes en armpjes en zetten voet aan wal. Daarmee veroorzaken ze een tsunami van vissen en golven en goud. In de bewoonde wereld ontmoet Ponyo, een vis die een meisje is geworden, Sosuke en zijn moeder Lisa.

Wat belachelijk op papier klinkt, is soms wondermooi op scherm. Miyazaki wisselt zijn vreemde epische wereld, met evoluerende vissen en magische krachten en gouden tsunami?s, af met fijne observaties van kinderen, de manier waarop ze eten en slapen en bootje varen. Ponyo bewijst dat de Japanse animatiemakers op een heel andere manier verhalen vertellen dan hun Amerikaanse collega?s bij Disney en Pixar. Hoewel The Lion King of Finding Nemo moderne klassiekers zijn, vol grappige vondsten en ontroerende momenten, sluiten de films van Studio Ghibli meer aan bij kinderlijke logica, die niet in teken staat van het verhaal, maar er gewoon is, zonder reden, raar en mooi. De werknemers van Studio Ghibli hebben het kinderlijke van hun fantasie duidelijk nog bewaard en geven niet toe aan de druk van volwassen verstand en logisch denken. Toch begint Ponyo wat scheuren te vertonen. Vooral in het laatste deel waait het verhaal alle kanten uit en begint Disney?s Kleine Zeemeermin-motief te etteren.

Als tegengewicht voor Disney een belangrijke film, maar in vergelijking met soortgenoten een mindere dag in het paradijs.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de