Peur(s) du noir

Dit jaar staat er bovenaan de affiche op het Anima festival een samenwerking tussen een paar toppers uit de grafische wereld. Peur(s) du noir is om het zacht uit te drukken nogal beklemmend. Zes grafische kunstenaars laten hun toch wel enigszins zieke geest los op nachtmerriescenario?s. Wat volgt is ronduit bloedstollend en niet geschikt voor bangbroeken.

Na vrijwel geniale credits die al heel mooi op het spanningseffect inwerken, worden we getrakteerd op een op het eerste zicht onschuldig eerste deel van het verhaal over Eric, de verlegen jongen die van griezelige insecten houdt en tot zijn eigen verbazing succes heeft bij Laura. Onschuldig, tot je de uitkomst van de romance ziet. Charles Burns brengt zijn deel in ogenschijnlijk simpele pennenstreken maar heeft enorm veel aandacht voor kleine details en schaduwen. De insecten zijn luguber en de toon van het verhaal is ook een om de kriebels van te krijgen.

Daarna schetst artiest Blutch een open vlakte waar een soort van markies met zijn bloeddorstige honden er gevaarlijk sinister loopt uit te zien. De afwerking van de beelden is minutieus en de potloodstreken lijken nog vers. De Markies laat stuk voor stuk zijn honden los op nietsvermoedende burgers en oorverdovende schreeuwen laten niet veel goeds vermoeden. Uiteindelijk krijgt de grinnikende gek nog lik op stuk en wordt de grimas van zijn gezicht gescheurd.

Het verhaal over Sumako, geschreven en getekend door Marie Caillou, is bij momenten vreselijk angstaanjagend. Denk: hoofden op formol en slangennekken. Ook de spinnen die ze van de pesters te verwerken kreeg, zorgden voor een gezamelijke rilling doorheen het publiek. Het angstig gekrijs is zo levensecht dat je moeite moet doen om niet weg te kijken.

Tussendoor vormen grillige zwart-wit figuren de achtergrond voor de overpeinzingen van een vrouwelijke commentaarstem. De vrouw ligt vooral wakker van haar plaats in de wereld. Pierre Disciullo zorgde voor deze zeer herkenbare contemplaties en bijbehorende graphics. Naar het einde van de film lijken de lijnen chaotischer en drukker te worden.

Ook een man die in de koude winternacht een schijnbaar leeg huis binnenvalt en zich gezellig installeert wordt niet gespaard. Stilaan merkt hij de schimmige aanwezigheid van de (vorige) eigenares. Richard McGuire brengt hier een staaltje van topsuspense, gemixt met een vleugje humor.

Het verhaal van Lorenzo Mattotti over de jongeman die terugkeert naar het stadje waar jaren geleden allerlei vreemde verdwijningen plaatsvonden, is er weer een in sterke potloodstreken. De man vertelde daags nadien dat hij was vertrokken van een echt verhaal, over een dier dat heidens werd aanbeden in een kerk op de plaats waar hij vakanties doorbracht.

De film is zo mooi opgebouwd dat het amper opvalt dat er veel verschillende tekenstijlen aan bod komen. De verschillende verhalen vloeien moeiteloos in elkaar over. Daarnaast wordt het griezelige en bevreemdende effect versterkt door de kleurloosheid van alles en het zware contrast tussen zwart en wit. Er wordt dus veel geëxperimenteerd met licht en schaduw, maar zeker ook met geluid en stilte. IJzingwekkende gillen, op vlees beluste grommende honden, extreme stilte die overgaat in geloei van lawaai, het kan allemaal. En het werkt nog prachtig ook. Nergens is deze film voorspelbaar of cliché, je geniet gewoon van op het puntje van je stoel. Hedendaagse horror mag hier gerust een puntje aan zuigen.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de