Personal Velocity: Three Portraits

We hoorden op Gent 2003 nogal wat negatieve commentaar op dit pareltje. Onbegrijpelijk. Want deze eigen verfilming van drie 'short stories' door Rebecca Miller -dochter van Arthur 'Death of a Salesman' Miller en vrouw van Daniël Day Lewis- is uniek. Dit originele audiovisuele product vertelt de kortverhalen strikt van elkaar gescheiden. Ze raken, door hun unieke toon en door het geïnspireerde camerawerk van Ellen Kuras -miss DOP van Spike Lee. Op het Sundance 'independent' festival 2001 kreeg 'Personal Velocity' dan ook oververdiend een 'Dramatic Grand Jury Prize'én een 'Excellence in Cinematography Award'.

Een op digitale video geschoten prent maken die bol staat van de voice-overs is zondigen tegen alle wetten van het filmvak. Als de inhoud zich dan ook nog eens als 'drie vrouwenportretten' laat samenvatten, wordt de kans op een scheef in beeld gezette melo-ramp bijzonder groot. Maar hoewel op het primaire niveau van het verhaaltje twee van de drie slices of life draaien rond vrouwen die van hun vent afwillen, blijkt deze low-budget krachttoer allerminst een flets filmpje. Mannen weten waarom.

Voice-over hoort niet volgens scenariogoeroes als Robert McKee. Zo leerde ons het schitterende Adaptation. "Show, don't tell" is soms een treffend advies, als je festivalfilms als All the real girls aanschouwt. Maar als je die VO volsjouwt met prachtige taal en zo een contrasterende en tegelijk sfeer(beeld)versterkende toon vindt, bereik je soms stoere resultaten. Zo bewijst ons het eloquente 'Personal Velocity'. Bitterzoete zinsneden uit Millers boek worden recht in de mond gelegd van de scherpe en mannelijke John Ventimiglia (Series 7: The Contenders). Die presenteert in het eerste verhaal 'Delia' via haar kont: "a strong, heavy ass that looked perfect in blue jeans". 'Greta' is "rotten with ambition". En 'Paula' blijkt ongewenst zwanger: "She could feel the thing within her - an ache without pain".

We hoorden Marion Hänsel (Nuages) onlangs vertellen dat DV een schitterende oplossing is voor beginnende filmmakers: met die handheld-opnametechniek (waarbij de beelden dan later naar film kunnen overgezet) is het namelijk mogelijk behoorlijk goedkoop een filmpje in elkaar te boksen. De betwistbaar grootste Belgische regisseuse drukte wel haar voorbehoud uit rond de beelden die dat oplevert: om een mooie cinemaprent te maken, werk je nog altijd beter met pellicule. Juist. De beeldkwaliteit van 'Personal Velocity' is niet je dat. Maar de korrelige beelden waarin de drie vrouwen hier worden gevat, zijn net door hun krappe kaders en dichte gezichtsopnamen zo intimistisch en tegelijk zo beweeglijk. Welke studio zou dit duidelijk zeer persoonlijke werk trouwens een big budget en dus pelliculemogelijkheden meegeven? InDiGent (Independent Digital Entertainment) liet schrijfster annex regisseur Miller met de hun beschikbare riemen roeien en daar zijn wij enkel blij om.

De snapshots uit de levens van drie vrouwen blinken uit door de hele goeie actrices, door flashbacks binnen flashbacks, door elkaar plots opéénvolgende stills en door verdomd goedgeschreven verhalen. Daarin verwart Delia zelfwaarde met goed zijn in sex. Greta twijfelt tussen sexy ambitie en autistische standvastigheid, 'Paula' wordt getormenteerd door traumatiserende toevalligheden. Drie halfuurtjes die exemplarisch zijn voor het persoonlijke levensritme van drie originele, vrouwelijke protagonistes: stoer.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de