The Others

De paparazzi hebben het afgelopen jaar een flinke kluif gehad aan de romantische perikelen van Hollywood-boy Tom Cruise. Eerst was er de scheiding van Nicole Kidman, toen de relatie met Spaanse furie Penélope Cruz. Eén van de weinigen die er meer moet van weten, is de enige man waarmee ze alledrie hebben samengewerkt, de Spaanse regisseur Alejandro Amenábar. Nog nooit van gehoord? Enkele jaren geleden draaide in de Belgische bioscopen nochtans zijn fel gehypete Spaanse thriller 'Tesis', een razend spannende, beklemmende film over een studente die in de wereld van de snuff-movies belandde. De jonge regisseur scoorde met die film op diverse filmfestivals, o.a. het Brusselse Festival van de Fantastische Film.

Nadien bleef het een tijdje stil, tot Hollywood-ster Tom Cruise 'Abre Los Ojos' te zien kreeg, de tweede film van Amenábar. In dit mysterieuze psychologisch, romantisch drama werd de vrouwelijke hoofdrol vertolkt door Penélope Cruz, toen nog volslagen onbekend buiten Spanje. Cruise zag een remake wel zitten (en misschien toen ook al de hoofdactrice), en Cruz was bereid dezelfde rol opnieuw te vertolken.

Amenábar liet de regie echter over aan Cameron Crowe, en het resultaat, Vanilla Sky', valt deze week ook in de bioscoop te bewonderen. Maar toch wist de Spanjaard voordeel te halen uit de bewondering van Tom Cruise, door hem zijn nieuwe film 'Los Otros' te laten produceren. Met Amerikaans geld werd dat dan 'The Others', en al wat Amenábar daarvoor hoefde te doen, was de locatie van de film verplaatsen naar Engeland en een Engelstalige cast in te huren. Geen probleem, want een tweede voordeel was dat met Cruise ook Nicole Kidman aan boord werd gehaald. Een wel zéér gelukkig toeval, want hoewel Kidman tijdens de opnames gedropt werd door manlief (tijdens de première ontweken de twee elkaarvakkundig), zet zij na 'Moulin Rouge' de tweede glanstrol in één jaar tijd neer.

De ondertussen fabuleuze actrice kruipt in de huid van Grace, een rijke vrouw die, in 1945, met haar twee kinderen in een afgelegen landhuis woont en daar tevergeefs wacht op de terugkeer van manlief uit de oorlog. Op een dag melden zich drie nieuwe bedienden, en aangezien het vorige personeelsbestand een poosje eerder zonder enige aanleiding collectief de benen nam, neemt Grace de drie maar aan.

Ze maakt het hen niet gemakkelijk, met allerlei huisregels, die vooral ter bescherming moeten dienen van haar kroost, want de twee kinderen zijn immers allergisch aan licht en mogen dus geenszins blootgesteld worden aan zonlicht of felle lampen. Een paar dagen na de komst van de drie bedienden echter, gaan er allerlei onverklaarbare en angstwekkende zaken gebeuren, die Grace langzaam aan hysterisch maken. Geheimzinnige geluiden, een vreemde brief, drie graven in de tuin, enkele mysterieuze foto's ... Wat verbergen de bedienden, en vooral de sinistere Mrs Mills? Zijn de kinderen wel echt ziek? Waar blijft Grace's echtgenoot?

Amenabar lijkt na Tésis nog niets van zijn voorliefde voor het griezelige verloren. Gelukkig maar, want zo spannend als 'The Others' hebben we intussen allang niet meer gezien, dus wees maar zeker dat je nekharen een paar keer omhoog zullen komen te staan tijdens het beantwoorden van al die vragen, of dat je hart af en toe een slag overslaat. Nochtans is het basisgegeven van deze film niet echt origineel, maar Aménabar weet er toch enkele knappe vondsten aan toe te voegen (zoals de allergie van de kinderen) en zorgt beslist voor een verrassend einde. Maar het is vooral knap werk dat hij in het tijdperk van de special effects net met dé klassieke elementen nog steeds voor de meest beangstigende momenten weet te zorgen. Dichtslaande deuren, voetstappen, krakende vloeren, een verstikkend dichte mist, uit zichzelf spelende piano's? Het is allemaal stukken slimmer, subtieler en beangstigender dan bv. 'The Sixth Sense', waar 'The Others' totaal onterecht mee vergeleken werd.

De meesterlijk gevonden locatie, een landhuis in een bos, is al een eerste bangmaker. Aménabar toont zich bovendien een meester in het werken met licht en schaduw. Je voelt echt de claustrofobische sfeer van huis, waar nooit een gordijn open mag. De opluchting wanneer Grace eindelijk naar buiten loopt, verdwijnt echter nog sneller dan ze gekomen is wanneer je meebeleeft hoe ze, omgeven door een ondoordringbare mist, een gestalte op zich af ziet komen. Terug naar binnen dan maar? Ook als kijker weet je het op den duur niet meer en kruip je bijna onder je bioscoopzitje in de hoop daar dan toch een schuilplaats te vinden. Binnen giert de camera dan door het huis alsof het een geest is, en besef tussen de adrenalinestoten door, welk groot talent achter deze film schuilt.

Maar dat geldt ook voor Nicole Kidman. In deze film doet ze qua uiterlijk onvermijdelijk denken aan Grace Kelly, maar stilaan is ze even groot aan het worden als die legendarische filmster. Kidman is subliem en van begin tot eind geloofwaardig. De oscarnominatie waarover men het nu al heeft (voor deze rol ofwel voor 'Moulin Rouge') is nog nooit zo verdiend geweest. Naast Kidman zijn ook Fionnula Flangan als Mrs Mills (van wie je je voortdurend blijft afvragen of ze nu wel of niet te vertrouwen is) en vooral de pakweg 10-jarige Alakina Mann, die Grace's dochtertje speelt, indrukwekkend.

Deze héél effectieve, fascinerende horrorthriller mag dus alvast het eerste hoogtepunt van 2002 genoemd worden. Cruise kan er een puntje aan zuigen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de