Nouveau Monde

Genre: Filosofische horror | Duur: 1u48 | 2005 | Release: 1 Januari 2008 | Land: Frankrijk | Regie: Mathieu Lalande, Thibault Mombellet, Morgan S. Dalibert | Cast: Alban Lenoir, Hugo Dillon, Brice Ormain

Deze gedurfde, kleinschalige Franse productie heeft een interessant uitgangspunt en een jongensachtige branie die aanvankelijk doen vermoeden dat je iets heel bijzonders te zien zal krijgen. Drie jonge Franse toeristen komen vast te zitten in de VS omdat er geen vliegtuigen meer vertrekken. Ze besluiten dan maar met de camper verder te trekken naar Tucson, Arizona, waar iets mysterieus is gebeurd dat de sluimerende paniek zou kunnen verklaren. Tijdens de rit worden op de radio allerlei theorieën gespuid, waaruit we kunnen opmaken dat er al 24 uur geen teken van leven meer gegeven is vanuit Tucson.

Dat dit ondanks het uitgangspunt geen onheilspellende thriller is, valt al snel te merken en dat hoeft ook geen probleem te zijn. De nadruk komt op de reis zelf te liggen en de gesprekken tussen de drie protagonisten en de mensen die ze op hun reis ontmoeten. Een roadmovie dus, waarbij heel wat schitterende beelden van de Amerikaanse woestijn de kijker alert houden. En dat is nodig, want zowel de overvloedige radiogesprekken als het geleuter van de jongens, beginnen na een poosje flink irritant te worden. De overpeinzingen van de protagonisten worden steeds abstracter en langer en bijgevolg ook betekenislozer, zodat je al snel van een Hollywoodversie gaat dromen waarin een reusachtig monster dat als gevolg van een mislukt experiment is ontstaan, of een aanval van buitenaardse wezens, de kerels het zwijgen opleggen. Eens in Tucson wint de film even aan intensiteit, wanneer de jongens in een volkomen lege stad aankomen, maar dan wordt het geduld van de kijker pas echt op de proef gesteld. Alex raakt zijn vrienden kwijt, stapt een oneindig hoog gebouw binnen, zit ontzettend lang in de lift met een mysterieus babbelende picolo en ontmoet op het dak van het gebouw uiteindelijk een soort (goddelijk?) figuur die hem overtreft in lulkoek.

Gebruikmakend van vele stiltes en pseudo-filosofische bespiegelingen, trachten de makers van deze nochtans originele prent de kijker in een soort existentialistische trance te brengen. Herinneringen aan het Belgische gedrocht The Cutting - een film die slechts één persoon op de hele wereld goed vindt - dringen zich op, want ook in deze (weliswaar als horrorfilm vermomde) roadmovie werd gefilosofeerd tot het hoofd van de kijker barstte. Nouveau Monde is weliswaar met iets meer brille in beeld gezet - al valt op dat de makers af en toe geen enkel idee hebben waar precies de camera te plaatsen - maar de nietszeggendheid is even groot. Dat de bij de voorstelling aanwezige makers het - zoals te verwachten was - aan de kijker overlaten om zelf de afloop (en maar meteen de hele film) te verklaren, zegt genoeg. Op de filmschool was men misschien onder de indruk van deze behoorlijk pretentieuze, studentikoze prul, maar of er ook een publiek voor te vinden is, blijft maar de vraag.