Max & co

Neen, ?t is niet de fonkelende viersterrenkwaliteit van Ratatouille, maar Max en Co, een Zwitserse animatiefilm met een stevige Belgische inbreng, mikt voluit op de kamerbrede glimlach van zowel uw beminnelijke zelve als van het kind in u. Wat eens temeer onze stelling bewijst: als u maar genoeg uitkijkt, kunnen zowel u als uw kroost of minderjarige familie heus wel ontsnappen aan de Studio 100-rommel waarmee de Vlaamse zenders én bioscopen ons nu al jaren gijzelen.

De jonge Max gaat op zoek naar zijn vader die hij nooit gekend heeft. Hij komt terecht in Saint-Hilaire, een stadje dat voor zijn overleving volledig afhankelijk is van de firma Bzzz & C°, een fabriek waar vliegenmeppers gemaakt worden. Hij vindt een onderkomen bij Mevrouw Doudou, de plaatselijke onderwijzeres die voor hem ook een job als liftmuzikant in de fabriek vindt. De fabriek draait echter niet goed meer, want vliegen worden met de dag zeldzamer. Terwijl meer dan de helft van de arbeiders hun job dreigt te verliezen, stort een gekke geleerde zich op een mutatieproject: hij creëert agressieve vliegen die de inwoners van het stadje meteen aanvallen. Samen met zijn nieuwe vriendin Félicie en met de hulp van alle stadbewoners zal Max proberen de gewetenloze plannen van de hebzuchtige manager van Bzzz & C° te verijdelen. Daarbij wordt hij op een verrassende manier met zijn vader geconfronteerd.

Max en Co heeft die zeldzame eigenschap die alle goede kinderfilms typeert: een hoge aaibaarheidsfactor zonder kleffe nasmaak. Anders gezegd: het is 75 minuten hoogst aangenaam vertoeven in dit wonderlijke universum van ontluikende romances, gekke wetenschappers, gewetenloze managers, seksbommen pur sang, onversneden rock?n?roll en massa?s griezelige vliegen. Bovendien bevat de film een heel arsenaal aan knipoogjes voor volwassenen: de uitgedoofde liftmuzikanten die Max moet vervangen zijn een overduidelijke parodie op The Rolling Stones; de gekke geleerde is een intelligente referentie aan de wetenschapper in een rolstoel in Tim Burtons onovertrefbare A nightmare before Christmas; Max soleert op zijn bizarre instrument gitaarsolo?s die wel erg veel aan Led Zeppelin en Jimi Hendrix doen denken; de femme fatale voor wie iedereen valt als een hakblok, brengt de bloedmooie Jessica in Who framed Roger Rabbit? in herinnering. Het zijn die uitgekiende referenties die de prent kruiden tot een zeer verteerbaar gerecht.

Maar ook de animatie zelf is dik in orde. En daar komt de Belgische touch al een eerste keer om het hoekje kijken: het Zwitserse regisseursduo Sam en Fred Guillaume trok immers voor de leiding van de animatie de internationaal gereputeerde Belg Guionne Leroy aan. Leroy, die eerder al meewerkte aan Chicken Run, Toy Story en James and the Giant Peach, zette zijn groep animatoren, waaronder de Belgische Kim Keukeleire, aan tot een stijl die zonder meer leuk is. Let bijvoorbeeld op hoe de animatoren erin slaagden om van een simpele poes een schoonheid te maken waarvan je daadwerkelijk gelooft dat ze alle mannen doet zwijmelen. Bovendien oogt het beeldformaat uitermate verzorgd en ook daar zit een Belgisch bedrijf voor iets tussen: het coproducerende Nexus Factory verzorgde maar liefst zes maanden de postproductie en dat zie je. Deze prent aait de ogen tot in het kleinste detail.

Een pluim tenslotte voor de zeer verzorgde en overtuigende Vlaamse nasynchronisatie. De stemmen van onder meer Sven De Ridder, Dirk Lavrysen, Camilia Blereau en Katrien Debecker vormen de laatste schakel in een perfect gesmeerde ketting: onze suspension of disbelief lag tijdens deze Max en Co comateus in de kelders van ons bewustzijn. Anders gezegd: het loepzuivere scenario, de accurate, leuke animatie, het foutloze beeldformaat en de mooi verzorgde Vlaamse stemmencast zorgen dat je als toeschouwer als door een stofzuiger in het verhaal wordt gezogen, dat je 75 minuten weer ongegeneerd die twaalfjarige wordt die je eigenlijk altijd had willen blijven. Wel opletten dat u nadien weer terugschakelt naar uw werkelijke leeftijd.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de