Les Enfants De L' amour

Winnie is een 8-jarig meisje dat, samen met haar broer, om de veertien dagen een weekend naar haar vader moet. Haar ouders zijn immers gescheiden. Een gesprek met de psychologe aan het begin van de film, leert ons meteen dat Winnie erg te lijden heeft onder deze breuk en helemaal niet naar haar vader wil. Veel liever wil ze mee met haar jongere zusje Aurelie, die ook naar haar vader moet. Winnie ziet die man, haar vroegere stiefvader, veel liever dan haar eigen agressieve vader. De man mist Winnie en haar broer ook, maar heeft geen rechten t.o.v. hen. De moeder, één en al onwil om te communiceren en beheerst door een vrijheidsdrang, maakt het er niet makkelijker op.

Deze Waalse film van de Gentse regisseur Geoffrey Enthoven, behandelt de problematiek van kinderen van gescheiden ouders, maar kiest er ook voor het verhaal van de ouders te vertellen: de moeder, die blij is een keer een weekend van haar kinderen af te zijn, de eerste echtgenoot, die al zijn woede en frustraties op Winnie en haar broer uitwerkt, en de tweede echtgenoot, die zijn stiefdochter mist, maar haar nooit meer te zien of te horen krijgt.

'Les Enfants de l' Amour' zou in eerste instantie een documentaire worden, maar toen de familie waar alles om draaide, afhaakte, werd hun verhaal omgezet in een filmscenario. Daardoor is dan deze film dan ook van begin tot eind levensecht en de geweldige acteurs (vooral het meisje dat Winnie vertolkt) spelen dan ook zeer geloofwaardig. Jammer genoeg is het daarom niet meteen een echt sterke film. Er duiken heel wat clichés op en af en toe wordt het wat langdradig of vervelend. Dat krijg je als je het leven filmt zoals het is. De cameraploeg die opduikt om een documentaire te maken over de familie is bovendien compleet overbodig. Enthoven lijkt dit enkel als excuus te gebruiken om zijn personages lang en stilzwijgend, zeurend of met tranende ogen in de camera te laten kijken. Nochtans bleek de documentaire stijl in de eerste helft van de film effectief en subtiel, en dat zonder die cameraploeg.

Ook de vreselijke Waalse Schlagermuziek die de treurigheid van sommige scènes moet benadrukken, is er te veel aan. Dit is een verhaal dat zichzelf vertelt, daarvoor heb je geen afschuwelijk sentimenteel gejammer nodig.

Jammer dus van die enkele valse noten, die maken dat deze film maar half geslaagd kan genoemd worden. Toch is dit voor Enthoven een interessant debuut, en voor een Belgische film zijn we graag wat toegeeflijker, al was het maar omdat u niet vaak zulke goeie vertolkingen van kinderen zult te zien krijgen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de