Le Tueur de Montmartre
Genre:
| Duur: 50 min. | Release: 1 Januari 2008 | Land: Frankrijk | Regie: Borislav Sajtinac | Cast:
Bitterheid, sarcasme en gitzwarte humor, dat zijn een paar van de basiselementen van Le tueur de Montmartre. Een man beleeft een eenzame oudejaarsavond en begint zijn verhaal. Over zijn Maman die hem in alles wou tegenhouden en over zijn Papa die hen verliet. Zijn wraakgevoelens overheersen en hij besluit zijn moeder te vermoorden met een gezellig galgenmaal doorspekt met een noot arsenicum. Mamalief geeft echter niet thuis en de stoppen slaan door als hij op weg gaat met het enige dat zijn vader hem naliet, een gigantisch mes. Het gaat allemaal niet zo vlot als gepland en bijgevolg moet een onschuldige bijstander er ook aan geloven.
Dit zijn de eerste twee in een lange reeks moorden die Parijs helemaal op stelten zet. Het zit het hoofdpersonage dan ook niet mee, hij wil papa volgen in het schilderschap maar hij lijkt er niet echt in te slagen. Hij heeft namelijk een echte rotjob met een rotbaas, waar zelfs de meest hopeloze stakker voor zou bedanken. En natuurlijk zit hij ook met dat gigantische moedercomplex. Kortom, hij heeft veel diepgewortelde demonen uit te drijven en dat doet hij door zijn mes in mensenlijven te ploffen. Hij raakt dan toch bevriend, zij het dan met een nogal onguur personage: de Dood in levende ?nu ja- lijve. Samen praten ze de stilte van zich af in de grimmige en koude Parijse nachten. De moordenaar wordt steeds slordiger en is steeds sneller op zijn tenen getrapt. De man laat steeds meer sporen na en bij zijn laatste slachtpartij laat hij het moordwapen achter dat achteraf in rook is opgegaan. Hij maakt een grote fout die hij moet bekopen met zijn leven.
De animatie van Le Tueur de Montmartre is minimalistisch maar wel zeer sprekend. De ruwe tekeningen zorgen er op geen enkel moment voor dat de film aan kwaliteit moet inboeten, integendeel. Als kijker loop je gewoon mee met de man door Parijs en dat is wel een leuke ervaring. De duistere, harde kleuren in het donker helpen mee om de macabere sfeer te creëren. Hier en daar fleurt een fel accent het geheel wat op. De stem van de tueur zelf is enorm passend en zijn met sarcasme beladen zinnen zijn een lust voor het oor. De mix van een realistisch verhaal met een paar kanjers van surrealistische elementen zorgen voor een film die nooit verveelt en je helemaal meesleept tot het bittere eind.