The Kid

Een leuk tijdverdrijf bij vele Vlaamse gezinnen bestaat erin om oude, geel uitgeslagen foto's, dia's of tegenwoordig zelfs VHS-banden boven te halen en te mijmeren over die toch wel fantastische gebeurtenissen uit het verleden. In de volksmond : 'dien goeie ouen tijd'. Anderen zullen dan weer liefst zo snel mogelijk die nare jeugdtrauma's uit hun geheugen willen deleten.

Weet je bijvoorbeeld nog wat je wilde worden toen je 8 jaar was? Is deze wens in vervulling gegaan of ben je een volledig andere richting uitgegaan? Als je terugkijkt op je 'kleine ik', bevalt het je dan wat je ziet of vond je jezelf toen een eerste klas loser? Maar wat zou die 'kleine ik' vinden van wat er met hemzelf is gebeurd? Zou hij tevreden zijn met zijn huidige job, vriendin, figuur, dromen, enz.? Dit verhaal heeft iets magisch en wanneer dit woord wordt gebruikt in de context van een film, dan weet u reeds wie er als eerste in de rij staat te wachten om er een onvergéételijke ervaring van te maken: The Walt Disney Company !

Wel in Disney's The Kid worden we wonder boven wonder gedropt in zo'n magisch vertelseltje. Eerst leren we ons hoofdpersonage, Russ Duritz (Bruce Willis), beter kennen en wat we te zien krijgen is niet echt om naar huis te schrijven. Deze doorgewinterde en succesvolle marketingfreak geeft zich uit als een image consultant - jakkes! - met een hart van steen. De man loopt constant rond met een telefoon aan zijn oor en deinst er niet voor terug om mensen geregeld op hun plaats te zetten. De relatie met de rest van zijn familie is vrijwel onbestaande en Russ slaagt er tevens in om niet te vallen voor de charmes van zijn hulpje Amy (Emily Mortimer). Zijn relaties met andere levende wezens mogen immers nooit het niveau overstijgen van pure zakelijkheid.

Maar op een doordeweekse dag, als een donderslag bij heldere hemel, staat daar plots een klein manneke (Spencer Breslin) in zijn huis. Russ kan niet geloven dat dit hem nu juist weer moet overkomen, maar al snel blijkt dat het kleine ventje - die zich Rusty noemt - de jongere versie is van hemzelf. De kleine Rusty doet hem natuurlijk terugdenken aan al die jeugdtrauma's, die hij zoveel mogelijk heeft trachten weg te drummen in een uithoekje van zijn geheugen. En dan komt daar plots zo'n snotter die hem het leven weer zuur gaat maken! Langs de andere kant kan Rusty zijn ogen niet geloven als hij zichzelf ziet maar dan 30 jaar ouder. Slechts één gedachte snelt door zijn bovenkamer: Wat is er toch misgelopen in die 30 jaar? Wat voor job heb ik juist? Image consultant? Ik dacht dat ik piloot ging worden ? En waar is de hond ?

Disney is er weer in geslaagd om in zijn onnavolgbare manier een amusant prentje in te blikken. Dat het verhaal je af en toe soms een te grote portie van wat-is-het-leven-toch-mooi voorschoteld moet u er maar bijnemen. Toch biedt deze film heel wat leuke momenten en is het gewoonweg gieren van de eerste tot de laatste minuut met de kleine Spencer Breslin. Voor de papa's en de mama's, die met hun dochtertje of zoontje naar deze film gaan, zal het tevens een leerrijke ervaring zijn. Sommige ouders hebben immers ieder contact met het kind in zich verloren.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de