Kan door huid heen

"Iedereen interpreteert de titel op zijn eigen manier. Ik ben gewoon gefascineerd door huid, door de scheiding tussen buiten en binnen, de fragiliteit ervan", zegt regisseuse Esther Rots voor de voorstelling van haar bekroonde Kan door huid heen. Aanvankelijk lijken we vooral de buitenkant van hoofdpersonage Marieke te zien. Ze beweegt zich onrustig door haar appartement, drinkt het ene glas wijn na het andere, tracht vrienden te strikken voor een drankje. Terloops krijgen we te horen dat haar vriend haar de dag ervoor verlaten heeft.

In elke scène staat Marieke centraal, haar huid als referentie naar de binnenkant. Wat daar zit, is nooit helemaal duidelijk. De randinformatie biedt een blik door de huid heen, zoals de constante vuiligheid in Mariekes omgeving - afwas, etensresten, steenbrokken, een laptop, afvalzakken -, die een andere wanorde aangeven. Glamour ontbreek opvallend in deze film. Daaraan gekoppeld is Mariekes evolutie geen herstellende. Ze verwerkt de rommel op haar manier, maar er komt steeds andere vuiligheid bij. Er hangt een geurtje aan Kan door huid heen, de geur van verf, muurschimmel, koeien, verharde pizza, kranten gedrenkt in kattenpis. Marieke is ook een vuil personage, nooit gelouterd en niet strevend naar het goede, maar ze wroet zich door het leven.

Naast het gebruik van uitwendigheden, geeft Rots de situatie van haar hoofdpersonage weer door een opvallend aanwending van montage en geluid - wat ook al het geval was bij het Nederlandse Tussenstand. In de sterkste scène van de film zien we de verwarring van het onverwachte door zelf nooit te weten wat precies aan het gebeuren is. Uiteindelijk geldt die eerlijke vorm van verwarring voor de volledige film. We weten nooit precies wat door het hoofdpersonage heen gaat, het ligt onderhuids en wij bevinden ons op de grens tussen buiten en binnen.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de