Kajillionaire

Miranda July is zo veelzijdig dat ze als filmmaakster pas aan haar derde film toe komt in 15 jaar. Na het sprankelende Me and You and Everyone We Know en het iets meer eigenzinnige The Future verpakt July haar ideeën dit keer in een wat ontoegankelijk verhaal.

In Kajillionaire maken we kennis met een behoorlijk disfunctioneel gezin, dat tracht overeind te blijven door oplichting en diefstal. Tot ergernis van dochter Old Dolio – hoe ze aan die naam komt, is veelzeggend voor de verhouding die ze met haar ouders heeft – pappen pa en ma aan met de flirterige Mel die hen toegang verschaft tot een reeks makkelijk te bespelen oudjes.

Onder dit relaas van drie sjoemelaars schuilt een portret van een familie waarin de verhoudingen volkomen verwrongen zijn. Old Dolio is als product van een bedenkelijke opvoeding een complete misfit geworden. Evan Rachel Wood maakt er een kwetsbaar, fragiel personage van maar ze blijft onbevattelijk.

In dit ogenschijnlijk luchtige drama, besprenkeld met droogkomische elementen en bizarre reflecties op communicatie, wil de filmmaakster heel wat kwijt, maar wat precies, ontdekken we niet. Kajillionnaire wordt al snel een warboel en de onechtheid van de protagonisten werkt afstotend.

Te abstract verpakte maar niettemin fris vertelde film

Finaal blijft deze film fris en lekker tegendraads overkomen, maar de thema’s – de verpletterende impact van kapitalisme op de doorsnee Amerikaan en de wurggreep van een haast sektarische familie – zijn abstract verpakt en je tast als kijker naar betekenis bij een aantal bitterzoete, al dan niet ironisch bedoelde taferelen. Tegen het einde is je interesse mogelijk weggesijpeld.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de