Het Monster van Parijs

Paniek in Parijs! Anno 1910 waart een harig en veelpotig monster door de straten dat inwoners de stuipen op het lijf jaagt. Enkel de charmante koerier Raoul en de verlegen cinematograaf Emile weten waar het vandaan komt: tijdens een uit de hand gelopen wetenschappelijk experiment toverden ze een vlo om tot een twee meter hoog schepsel dat nu de lichtstad onveilig maakt. Of is dit maar schijn? Cabaretzangeres Lucille denkt er in elk geval het hare over. Ze neemt het monster onder haar hoede en ontdekt in hem een waar muzikaal talent. Helaas strooit commissaris Maynott roet in het eten. De zelfzuchtige parvenu ziet zijn kans schoon om zijn incompetentie te verdoezelen door de stad te trakteren op een heldendaad: hij wil het monster doden. Zal hij hierin slagen? Of kan de gezamenlijke krachtinspanning van Raoul, Emile en Lucille er een stokje voor steken?

Het Monster van Parijs is geregisseerd door Bibo Bergeron in een coproductie waaraan onder meer de Vlaamse studio ‘Walking The Dog’ en de uMedia Groep meewerkten. De makers schilderen de film graag af als de animatieprent van het jaar. Toegegeven, de cijfers zijn respectabel. Dankzij de Taxshelter werd in België alleen al vijf miljoen euro bijeengebracht om het project te financieren. Dit verschafte gedurende anderhalf jaar werk aan 120 personen die alles samen zo’n 350.000 uur aan de film werkten. De vraag die zich opdringt is of deze cijfers tot een even indrukwekkend resultaat hebben geleid. Het antwoord is genuanceerd.

Eerst het goede nieuws. De animatie in Het Monster van Parijs scheert hoge toppen. De uitwerking van de personages en decors is tot in de puntjes verzorgd en getuigt van een hoog artistiek niveau. De Vlaamse stemmencast biedt met namen als Stany Crets, Marijn Devalck en Loes Van den Heuvel weinig verrassingen maar staat wel garant voor kwaliteit en finesse. Vooral Devalck maakt indruk met de vertolking van Maynott. Zijn aanzwellende bariton is stereotiep doch perfect op het lijf van deze antiheld geschreven.

Geld, talent en goede wil kunnen echter niet verhinderen dat het scenario een makke en voorspelbare indruk maakt. Dit laatste is quasi inherent aan een animatiefilm maar het frequente leentjebuur spelen bij Disney- en andere films is nefast voor de originaliteit. De personages Lucille en Maynott vertonen frappante parallellen met Satine en ‘The Duke’ uit Moulin Rouge. Sommige shots en dialogen komen dan weer letterlijk uit Beauty and the Beast overgewaaid. Wanneer het monster (door Lucille ‘Francoeur’ gedoopt; Nomen est omen!) de toppen van achtereenvolgens de Sacré Coeur en de Eiffeltoren beklimt, is de gelijkenis met King Kong compleet.

Het jonge volkje zal hier ongetwijfeld niet om malen. Het Monster van Parijs bevat met humor, spanning en romantiek alle klassieke elementen die kinderen van begin tot einde weten te boeien. Ook de fans van Vanessa Paradis komen aan hun trekken. De Franse schone leende in de originele versie haar stem aan het personage Lucille en die werd in de Vlaamse versie voor de zangpartijen behouden. Geschiedenisfreaks hebben ten slotte een vette kluif aan knipogen naar Méliès, de vroege Ronde van Frankrijk en de eerste draagbare filmcamera’s.

Alexander Verstraete Helemaal (niet) akkoord? Lees de