Ginger Snaps Back

Genre: Horror | Duur: 1u32 | Release: 31 December 2004 | Land: | Regie: Grant Harvey | Cast: Emily Perkins, Katharine Isabelle, Tom McManus, David La Haye

Drie sterren voor een goed gemaakte genrefilm rond een meisje dat een weerwolf wordt, zou dat overdreven zijn? Eerlijk: de charmes van Emily Perkins en producente Paula Devonshire, beiden present op het BIFFF 2005, deden ons lang twijfelen. De Canadese dames schenken met deze puike prent immers weer heel wat vlees aan de botten van de feministische horrorfilm.

Dat is ook horrorprofessor Ernest Matthijs ?herlees zijn K.U.T-analyse van TCM!- niet ontgaan. De man mag dan al druk doceren in Wales, waar hij zijn studenten onderhoudt met horror en Belgische cinema, hij tekent steevast present op het BIFFF. Dit jaar, met een symposium over de Ginger Snaps trilogie. Maar zijn de films dan echt zo super, of passen ze gewoon goed bij het gefilosofeer in Film en/of Women?s Studies?

Ginger Snaps Back is gemaakt door cognoscenti, maar neemt zichzelf ook niet té serieus. De knipogen naar de vrouwvriendelijke status van de films vliegen lang niet even breed in het rond als de ledematen van wie in de handen van de weerwolven valt. Maar ze horen erbij, net zoals de twee heldinnen. In deze prequel dolen bloedzusters Ginger en Brigitte rond in een Canada uit het jaar 1815. Na een onheilspellende ontmoeting met een ?zienster? (?Kill the boy, or one sister kills the other?) neemt een Indiaan hen mee naar een zwaar bewaakt fort, waar ze niet bepaald welkom zijn.

De derde film kreeg duidelijk het grootste budget, want het tijdsvak is zeer overtuigend in beeld gezet. Bij de start vrees je dat de prent even historisch accuraat wordt inzake het gezwollen en bombastische taalgebruik. Gelukkig deelt Ginger al vlug onze mening: ?These people are fucked?. Maar zij zelf ook, want zoals de reeks het voorschrijft verandert ze onherroepelijk in een weerwolf met een grote dorst naar bloed. De spanning is bij momenten opnieuw te snijden, en de donkere sfeer wordt nog versterkt door het Lynchiaanse taaltje van de Indianen (?I?ve waited for you. It has begun. Red... and black?). Tel daar nog een magische sneeuwsequens bij waarin een hallucinerende Brigitte de toekomst ziet en de gebruikelijke cool van een losgeslagen Ginger en je weet het wel: dit is klasse.

Sequels zijn verdoemd, zegt men. Op het BIFFF 2005 werd die stelling krachtig verdedigd door Paul Schrader?s The Exorcist: The Beginning; maar door dèze prequel willen we dat nog wel wat verder onderzoeken. Slimme horror, daar zetten we heel graag onze tanden in.