Dear Wendy

In 1995 lanceerde Thomas Vinterberg samen met zijn landgenoot en partner in crime Lars Von Trier het befaamde Dogme 95-manifest. Achteraf gaven beide heren grofweg toe dat het concept geboren was in een laconieke bui van grappen en grollen. Wat de Denen toen natuurlijk niet wisten, was dat hun kortstondige rebellie tegenover al wat naar Hollywood rook een hele resem getalenteerde Scandinavische filmmakers van de idee overtuigde (o.a. Susanne Bier, die recent nog scoorde met het fantastische Brødre). Dogme groeide zelfs uit tot de meest invloedrijke Europese stroming sinds de Nouvelle Vague . Tien jaar na datum maakt Vinterberg met Dear Wendy een film die mijlenver van de Dogme-idealen staat.

Dear Wendy verhaalt het leven van een aantal jongeren die hun dagen slijten in het fictieve mijnwerkerstadje Estherlope. Verveling is troef, totdat de jonge Dick (Jamie Bell, die een flinke groeischeut heeft gekregen sinds Billy Elliot) een cadeautje moet kopen voor zijn vervelende neef Sebastian. Onder het stof vindt hij in de winkel van zijn klasgenoot Susan een oud vuurwapen. Hoewel hij overtuigd pacifist is, maakt hij er geen probleem het stuk speelgoed te kopen.

Maar langzaamaan zwicht Dick voor het stuk staal, raakt hij gefascineerd door al wat met vuurwapens te maken heeft en noemt zijn vrouwelijk wapen 'Wendy'. En wat dan volgt, kan je een Goonies voor volwassenen noemen. Met wat vrienden sticht Dick een geheim venootschap dat luistert naar de gedistingeerde naam 'The Dandies'. Ze verzamelen in een afgelegen mijnschacht om zich met hun speelgoed te amuseren. Hoewel het schieten met 'hun' revolver haast een intense en erotische belevenis is geworden, blijven de Dandies hun pacifistische visie prediken. Maar het duurt niet lang vooraleer nood wet breekt.

Het stadje Estherlope zou best wel eens naast dat andere mijnwerkerstadje Dogville kunnen liggen, want opnieuw stampt Von Trier, hier als scenarist, stevig tegen de schenen van conservatief Amerika. Ditmaal krijgt niet enkel de Amerikaanse wapengekte klappen te verduren, ook gangs en riots worden op de korrel genomen. Narratief laat Dear Wendy zich het kleine zusje noemen van het theatrale Dogville van Von Trier, maar filmisch gaat de prent volledig de andere kant op.

Vinterberg maakt gebruik van hippe, fijne montagetrucjes.

Vinterberg maakt gebruik van hippe, fijne montagetrucjes (die doen denken aan de montage van regisseurs als Wes Anderson en David O. Russel, die deel uitmaken van de hedendaagse Amerikaanse new wave). Hij bedient zich van sixties popsongs (met als hoogtepunt de sixties groep The Zombies) en schippert tussen theatraal of minimalistisch. Het anti-geweld van de dogma-prenten wordt ook op de korrel genomen: pubers zwieren met hun vuurwapens als ware het speelgoed en koesteren ze zelfs als hun eerste liefje.

Dear Wendy is niet echt een anti-Hollywood, maar speelt wel met traditionele technieken en ironiseert genreconventies, voornamelijk van de western en het high school drama. Dear Wendy blinkt fel als het geladen staal waar de Dandies mee zwaaien.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de