Dalecarlians

Het is een vaak voorkomend thema in de film- resp. echte wereld. Verloren zoon/dochter, inmiddels succesvol en hip stadmens, keert terug naar geboortedorp alwaar oude vrienden, dito ouders en herinneringen hun ding doen.

Wanneer Mia - stads, druk en kinderloos - terugkeert voor vaders verjaardagfeestje zal niemand het verrassend vinden dat er geen gebrek is aan awkward moments met ex-vriendjes en voormalige klasgenootjes, noch aan gesprekken genre ?zou-je-eens-niet-een-leuk-gezinnetje-stichten-alhier?. De jalousie van de oudste zus die, ondanks vroegere ambities, wel ter plekke bleef, wordt er niet meteen beter op wanneer uitgerekend Mia het fel begeerde stuk bouwgrond aan het lokale meer krijgt. Dat ze dit weinig subtiele signaal van haar ouders, liever niet had gekregen, verergert enkel de situatie.

Alles gaat vrij voorspelbaar en traagjes zijn gangetje, maar nét voordat de film banaal wordt slaat de sfeer om. Achter de appearances gaat een hoop keeping up schuil.

Het klinkt allemaal vreselijk déja-vu en dat is het natuurlijk ook. En toch... op de één of andere manier weten die Scandinaven van het meest banale een schitterende film te maken. De immer sterke acteerprestaties, de ingetogen stijl (altijd een verademing), het bewust klein houden van een verhaal, het realistische van de setting. Deze film bewijst dat het werkt want dit scenario had in geen enkel ander land tot een goede film kunnen leiden. Zweden boven!

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de