Cold Souls

Een plot die draait om een acteur die gewoon zichzelf speelt - in dit geval Paul Giamatti - en zijn ziel laat verwijderen om met een open geest Tjechovs Oom Vanya te kunnen vertolken, doet onvermijdelijk denken aan het geniale Being John Malkovich. Het verdere verloop van de film, waarin Giamatti vreest zijn eigenheid kwijt te zijn en een poging doet zijn ziel terug te krijgen, leunt dan weer aan bij Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Dat zijn dus twee torenhoge, zelfs onbereikbare ijkpunten, maar zelfs zonder zou Cold Souls te weinig te betekenen hebben.

Vanuit het leuk bedachte startpunt, inclusief de droogkomische pseudo-ernst van het bedrijf dat de zielen verwijdert, lijkt immers enkel iets voor te komen dat op zijn best aanvaardbaar onderhoudend is. Het feit dat Giamatti geen George Clooney is, wordt leuk uitgespeeld, maar anderzijds wordt er dan weer weinig aangevangen met het feit dat de man toch wel enige naam heeft. De Russische soapster die de ziel gestolen heeft in de hoop een grote actrice te worden, kent Giamatti weliswaar niet en veronderstelt dat ze de ziel van Al Pacino heeft. Voorts mist de film wel degelijk humor.

Teleurstellende uitwerking van een leuk concept

Giamatti voert een prima cast aan, maar de acteurs krijgen weinig om mee te werken. Ook het metafysische aspect van het basisgegeven stelt teleur. Regisseur Sophie Barthes, die haar langspeelfilmdebuut maakt, weet daar visueel weinig aan toe te voegen. Toch wat teleurstellend dus.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de