Cold Creek Manor

Mike Figgis? oeuvre bevat mislukt geëxperimenteer (Hotel) en geslaagde avant-garde (Timecode), Oscarmateriaal (Leaving Las Vegas) en simpelweg geniaal werk (The Loss of Sexual Innocence). Zelden een meer veelzijdig regisseur geweten dan de Brit, die als lid van het originele Roxy Music vaak ook zelf de score van zijn prenten pent. Af en toe heeft de man blijkbaar echter nood aan een vette paycheck. Op naar Disney dan maar, voor wiens distributiekanaal Buena Vista onze postmoderne held een oertypisch, ongeïnspireerd studioproduct heef afgeleverd.

Eerste cliché: New Yorkers betrekken een gigantisch huis op het Zuiderse platteland, maar worden door ?the locals? niet bepaald gastvrij onthaald. Tweede cliché: de nieuwe huisheren (Stone en Quaid) zijn zo onverstandig de louche ex-eigenaar van het huis (Dorff) aan te stellen als klusjesman. Derde cliché: Dorff is een psychopaat die vaak slaapt met de evenzeer licht gestoorde Lewis (waar zou het overbenadrukte zenuwtrekje rond haar pruilmondje anders op doelen?), die in elk shot vuilbekt terwijl ze rookt of drinkt. Nog cliché?s? We beginnen niet eens over de wisecracks spuiende lesbo-cop met zonnebril.

Deze prent heeft dure ?production design?, wat zich vertaalt in een glossy prent waar af en toe digitale beelden in worden gelast (Quaid is een documentairemaker). Maar de expositie duurt zowat een uur, waarna de spanning (wat heet) wordt opgevoerd mits slangen, dode paarden en raaskallende oude venten. Verschrikkelijk dat de zijn publiek onderschattende montage dan ook nog eens werd verzorgd door Dylan Tichenor (Boogie Nights, Magnolia, Unbreakable). Da?s te zien aan de laatste drie shots, waarin elk nog niet afgeslacht hoofdpersonage kort een laatste glimp schermtijd krijgt. Bijzonder mooi in beeld gezet, een psychologisch horrordrama van formaat waard. Jammerlijk is al wat ervoor te zien is, ondanks het duidelijk stevige productiebudget uw tijd of moeite helemaal niet waard.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de