The Cabin in the Woods

Even leek het erop dat The Cabin in the Woods de cinema nooit zou halen. De film was oorspronkelijk bedoeld voor een release in 2010, toen de Amerikaanse studio MGM overkop ging. Bezielers van deze horrorfilm zijn Drew Goddard en Joss 'The Avengers' Whedon, die eerder al samenwerkten voor de tv-serie Buffy the Vampire Slayer. Als je daar nog bijrekent dat regisseur Goddard ook achter Lost en Cloverfield staat, weet je dat dit geen doordeweekse film zou worden. Dat is op zijn zachtst gezegd wat The Cabin in the Woods niet is.

Paradoxaal is het uitgangspunt bijzonder onorigineel. Een groep van vijf studenten plant een weekend in een afgelegen hut, met op het programma seks en alcohol. Wat horen hoofdpersonages in horrorfilms anders te doen? Maar dan gebeuren er vreemde dingen. En wie zijn die twee mannen in kostuum die op mysterieuze knoppen duwen en het verhaal lijken te controleren?

Goddard en coscenarist Whedon creëerden The Cabin in the Woods als kritiek op het horrorgenre in zijn huidige staat. Enerzijds houden ze van de ambigue houding van het publiek naar horrorfilms – je wilt dat de heldin het haalt, maar tegelijk wens je haar heel wat enge situaties toe. Anderzijds vinden ze dat personages te vaak als idioten worden afgebeeld en dat het genre te veel is afgegleden naar torture porn. Met deze film wilden ze voor wat antigif zorgen.

Dat het uitgangspunt als dat van de helft van Amerikaanse horrorfilms leest, is geen toeval. Dat de groep uit vijf wandelende clichés (de maagd, de jock, de hoer, de stoner en de nerd) bestaat, evenmin. Goddard speelt immers met de regels van het genre, analyseert de horrorfilm over verschillende culturen heen en reflecteert op onze collectieve angsten.

Toch snijden beide kanten van deze film, het initiële horrorverhaal en het steeds verdergaande metaverhaal, niet diep genoeg om van The Cabin in the Woods een meesterwerk te maken. Ondanks de inspanningen van de filmmakers om iets meta te doen, is de deconstructie te verregaand waardoor de spanning afneemt en tegelijk te oppervlakkig waardoor een gefundeerde kritiek uitblijft. Getuige daarvan is de ontknoping die, ondanks een interessante, verrassende cameo en een hilarisch-existentiële, Kaboom-achtige afsluiter, veel te ver afdrijft van het centrale gegeven. Dit is geen Scream, waarin de clichés op een veel subtielere manier verweven zijn met het horrorverhaal. Het is ook geen Funny Games, waarin de kijker op bikkelharde manier ondervraagd wordt over zijn positie.

The Cabin in the Woods is een originele, grappige, spannende en steeds verrassende film, maar ook een wat rommelige poging om het horrorgenre nieuw leven in te blazen.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de