Blanche Neige, la suite

Brusselaar Jean-Paul Walravens, beter bekend onder het pseudoniem Picha, gooide in de jaren zeventig en tachtig hoge ogen met zijn provocerende en vaak erotisch getinte tekenfilms. Het grote publiek leerde hem kennen door de satirische parodie Tarzoon, la Honte de la Jungle. De opvolger Le chaînon manquant werd zelfs geselecteerd voor de Gouden Palm. Nadien vertoefde Picha echter vooral in de reclame- en televisiewereld. Met zijn nieuwe langspeelfilm Blanche-Neige, la suite doet hij nu een poging de draad weer op te nemen.

Net zoals bij zijn doorbraak nam Picha ook nu weer een Walt Disney-coryfee onder handen. Deze dubieuze eer viel dit keer te beurt aan Sneeuwwitje, op wiens alom bekende sprookje een geïmproviseerde sequel ineen gebokst werd. Blanche-Neige, la suite schiet uit de startblokken waar de gebroeders Grimm de pennen neerlegden en Sneeuwwitje en haar prins aan hun lang en gelukkig leven begonnen. Precies dit adagium wordt door Picha met de grond gelijk gemaakt. Er rust immers een vloek op de frêle schouders van de prins, die noodgedwongen elke slapende prinses die zijn pad kruist, moet wakker kussen. Dit uitgangspunt resulteert in een aantal stomende seksscènes met Doornroosje, Assepoesje en een seniele fee. Desondanks sluit naïef Sneeuwwitje, die in de tussentijd door zeven geile dwergen en een imbeciele reus op de huid gezeten wordt, haar prins aan het eind toch maar weer in de armen.

Picha's terugkeer is er uiteindelijk een in mineur geworden. Met zijn indiscrete grappen en weinig aan de verbeelding over latende situatiehumor zal hij decennia geleden wel tegen menig conservatief scheenbeen getrapt hebben, maar in het huidige MTV-tijdperk doen wij hoererende tienerprinsesjes en elkaar anaal penetrerende dwergen toch eerder af als voorbijgestreefde onderbroekenlol.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de