Are We Lost Forever

De Zweedse regisseur en scenarist David Färdmar baseerde Are We Lost Forever op zijn eigen kortfilm No More We, die blijkbaar een zekere waardering kreeg. Dit langspeelfilmdebuut toont ons echter dat de voormalige casting director het filmvak echt niet in de vingers heeft.

Dit luchtige drama vangt aan met een breuk. Het koppel Hampus en Adrian besluit uit elkaar te gaan. Vooral Adrian kan er moeilijk mee om en blijft in de daaropvolgende maanden gekwetst mokken, in een half bed.

Wat volgt wil een bespiegeling zijn over relationele strubbelingen en het bewandelen van nieuwe levenspaden, maar Are We Lost Forever is zo hol en futiel dat er eigenlijk geen essentie te benoemen valt. De hoofdpersonages zijn steriele figuren, even kleurloos als de al te cleane, onpersoonlijke interieurs waarin ze rondwandelen. In vlakke en nietszeggende dialogen reflecteren ze op zowel hun afgelopen als huidige verhouding, maar de plot is eentonig, betekenisloos en oppervlakkig. Al vrij snel gooi je als kijker het bijltje er bij neer: dit is niét boeiend.

Betekenisloze, holle en langdradige reflectie op een afgelopen relatie

De karakterloze acteurs verhogen de betrokkenheid niet. We zien geen greintje passie of romantiek tussen hen, zelfs geen aantrekkingskracht. Nergens is deze film zwoel, sexy of warm. De seksscènes zijn mechanisch en ongeloofwaardig, waarbij Färdmar's fixatie op anale seks zelfs ridicuul is. Ook visueel is dit een sof. De fotografie is flets en laat de hele prent er goedkoop uitzien. Nergens kan een interessant camerastandpunt of geïnspireerde beeldvoering ons charmeren.

Färdmar, aanwezig op een voorstelling van deze film op Film Fest Gent, merkte op dat er in zijn land volop gelachen werd en de Belgen zich dus misschien beperken tot grijnzen achter hun mondmasker. Dat er simpelweg niets te lachen viel, was een veronderstelling die hij misschien uit de weg ging. Niet elke film over mannenliefde moet de impact van Weekend of Call Me By Your Name hebben. Maar wie op een eerdere editie van dit filmfeest het Argentijnse End of the Century zag - inventief, meeslepend, origineel - moet toegeven dat de lat hoger kan en mag in het genre.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de