Anywhere but Here

Zomer 1995. Op een verlaten autoweg begeeft een oude Mercedes zich richting westen. Aan boord bevinden zich de 14-jarige Ann August en haar moeder Adele. Tegen haar wil in werd Ann meegesleept naar Beverly Hills waar haar moeder hoopt de verstikkende atmosfeer van hun dorpje te vergeten en haar gekste dromen te kunnen realiseren. Ann is woedend omdat ze gedwongen werd het leven waar ze van hield achter te laten. Adele daarentegen is het moe om te vechten tegen het verlangen van haar dochter om in een stabiele familiale omgeving te leven en ze denkt dat ze door deze beslissing Ann zal onttrekken aan een leven zonder toekomst, in een wereld vol beloften.

Net als één van Wayne Wangs vorige films, The Joy Luck Club, is ook Anywhere but Here een typische vrouwenfilm. De subtiliteit evenaren van deze voorganger doet hij echter niet, en nog minder wekt hij de tederheid op van Smoke, of de fijnzinnigheid van Eat Drink, Man Woman. Wang schaatst constant op de dunne grens tussen complex vrouwendrama en platvloers Amerikaans sentiment.

Het is zijn verdienste dat hij - over het algemeen - aan de juiste zijde van de balans blijft, wat een redelijk aangename, maar een beetje stugge film oplevert die een vrij ontnuchterend beeld schetst van The American Dream. Enkel het ritme en de structuur werken wat tegen; Anywhere but Here kabbelt rustig verder, wordt nergens naar een hoogtepunt gestuwd.

De thema's zijn vertrouwd, maar anderzijds zijn er Wangs eerlijke aanpak, de goede rolbezetting (o.m. Susan Sarandon en Natalie Portman) en de uitstekende fotografie van Roger Deakins (Kundum, Fargo, Barton Fink) die Anywhere but Here net boven de gemiddelde genre-film uittillen.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de