Anna and the King

In deze groots opgezette, maar pompeuze, sterk geromantiseerde update van de musical The King and I uit 1956, die vaag gebaseerd is op historische feiten, vertolkt Jodie Foster de rol van de weduwe Anna Leonowens, een Britse onderwijzeres die met haar zoontje naar het Oostelijke Siam reist om er les te geven aan het Koninklijk Hof.

Ze wordt er verzocht in te staan voor de opvoeding van de 58 kinderen van Mongkut, de Siamese koning. Omwille van haar Westerse vooroordelen tegenover het Oosten beschouwt ze Mongkut als weinig geciviliseerd. Anna ziet echter al snel in dat de vooroordelen wederzijds zijn; ook Mongkut heeft zijn twijfels over de Westerse beschaving en gewoonten, die hij geïncarneerd ziet in Anna. Beetje bij beetje beginnen Anna en de koning elkaar evenwel te begrijpen en te appreciëren.

Klassieke en voorspelbare ingrediënten dus, in een draak van een film, die ondanks alle getrooste moeite - indrukwekkende decors, verzorgde fotografie, schitterende kostumering - op geen enkel moment overslaat op de toeschouwer. Zowel de banale uitwerking als de onkunde van regisseur Andy Tennant zijn hiervan de oorzaak. De film kiest voortdurend voor de gemakkelijkste weg, namelijk die van het goedkope sentiment en gaat verder elke nuancering uit de weg. Tennant is bovendien een groentje dat voordien enkel het Drew Barrymore-vehikel Ever After inblikte.

Zolang hij zijn camera gefixeerd houdt op de fabuleuze decors in het prachtige landschap is de schade beperkt. Wanneer de cineast echter focust op de personages en de dialogen, en dus ook de meer emotionele aspecten de bovenhand krijgen, wordt het pijnlijk duidelijk dat zijn slappe regie een productie van dergelijke omvang niet kan leiden. Anna and The King blijft gedurende twee en een half uur - die er soms vijf lijken te zijn - een artificieel karakter behouden.

Slappe en ergerlijke update van de klassieker uit 1956

De botsing tussen twee verschillende culturen leverde in de recente Amerikaanse cinema reeds een aantal magische momenten op - denk maar aan de ontmoeting tussen Kevin Costner en de Indianenstammen in Dances With Wolves, of die tussen schooier Leonardo di Caprio en de adellijke Kate Winslet in Titanic - maar van enige vonk tussen de twee hoofdpersonages is hier geen sprake, hoewel Chow Yun-Fat (dé verrassing van Anna and The King; hij vertolkte ervoor hoodzakelijk rollen in Aziatische actiefilms) aardig zijn best doet.

Wanneer tijdens de aftiteling de Celin Dion-kloon How Can I Not Love You door de boxen knalt, is de verveling en zelfs ergernis alleen maar gegroeid.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de