ADN

De regiecarrière van actrice Maïwenn kende in 2011 een hoogtepunt met het krachtige drama Polisse, een zeer bezielde en in Cannes bekroonde kijk op het werk van de zedenpolitie. Ook opvolger Mon Roi viel in de prijzen. Haar vijfde film toont eveneens aan dat de filmmaakster het vak helemaal in de vingers heeft. ADN is een zeer overtuigend familiedrama dat zindert van authenticiteit.

We belanden midden in een gezelschap dat zich verzameld heeft om de hoogbejaarde pater familias, die aan Alzheimer lijdt. Wat de familiale verhoudingen precies zijn, wordt slechts gedeeltelijk duidelijk, maar in de triestige ontwikkelingen die volgen, leren we de familie wel kennen als hecht en explosief. Eén van hen, Neige (gespeeld door Maïwenn zelf) belandt na de dood van haar opa in een identiteitscrisis. Haar afkomst is diffuus, en haar identiteit heeft zich gevormd zonder afwegingen. De complexe familiebanden staan misschien ook in de weg dat ze zelf een richting kiest.

Maïwenn creëert met ADN een soort zelfportret dat autobiografische elementen verpakt in een heel geloofwaardige kijk op familiedynamieken. Het bijzonder sterke groepje acteurs dat hier verzameld wordt, slaagt er ieder moment in ons te laten geloven dat ze echt familie zijn. De vertolkingen bruisen van de naturel en de bitterzoete taferelen komen levensecht over. Talloze details verwijzen naar een gedeelde geschiedenis waar de kijker verder niet over wordt ingelicht. Specifieke verhoudingen - zoals die tussen Neige en haar zus en haar moeder - zitten scheef zonder dat we te weten komen waarom.

Dit stevige Franse drama zet meesterlijk in op geloofwaardigheid en naturel

De urgentie van de zoektocht van het hoofdpersonage wordt niet helemaal voelbaar. Neige wentelt zich op een bepaald moment iets te dramatisch in haar crisis, terwijl de kijker zich b.v. praktisch afvraagt waar haar kinderen eigenlijk de hele tijd zijn. Misschien ging de cineaste iets te veel op in haar intense vertolking waardoor uit het oog verloren werd dat de kijker niet alles vat. Zo steelt Louis Garrel haast de show als ene François, een aimabele kerel waarvan je je de hele film afvraagt wat zijn plaats in het geheel eigenlijk is.

Toch weet het enorm doorleefd gebrachte ADN emoties bij de kijker los te maken en valt niet te ontkennen dat bepaalde relaties en situaties herkenbaar kunnen genoemd worden door iedereen die zijn bloedverwanten lief heeft en bijgevolg ook wel eens de strot wil afknijpen. Dit geslaagde en uitstekende Franse drama valt dus zeker aan te raden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de