Adem

Er zijn heel wat Vlaamse regisseurs die met een minder solide film debuteerden dan Hans Van Nuffel met Adem, een stevig drama waarin een aantal muco-patiënten centraal staan. Van Nuffel, die met eerder kort werk (o.a. Fal, Het Einde van de Rit en Nachtraven) al in de prijzen viel, zag zich natuurlijk wel geruggesteund door het productiehuis A Private View, dat de laatste jaren een hele rij publieksvriendelijke films als Aanrijding in Moscou, Man zkt Vrouw en Meisjes op ons losliet.

Is het die inmenging, en dan vooral het scenariowerk van Jean-Claude Van Rijckeghem, die maakt dat Adem zich anderzijds wel iets te comfortabel nestelt in wat we misschien stilaan een formule moeten gaan noemen? In de uitwerking van dit verhaal, dat draait om de 17-jarige Tom die aan de levensbedreigende ziekte mucoviscidose lijdt, treffen we immers alweer die wat gezochte karakters aan die vooral voor conflict moeten zorgen en de soms net iets te Vlaamse setting die maakt dat het allemaal herkenbaar en veilig is. Van enig risico is hier dan ook alweer weinig sprake, terwijl we toch ergens gehoopt hadden dat Van Nuffel met de volgende Dirty Mind of Ex-Drummer zou uitpakken. Adem is bij momenten aangrijpend maar is vooral ook erg braaf.

Met de thematiek van mucoviscidose is niets mis, al levert dat naast heel wat jargon, enkel voor de hand liggende, gestuurde conclusies op als 'Muco-lijders hebben een zwaar leven' en aanverwante bedenkingen. In die zin is de uitwerking van de plot behoorlijk conventioneel. Door personages als de rijke Xavier uit te spelen tegen de wat marginale Jimmy, krijg je enig trammelant, maar dat zorgt niet meteen voor boeiende momenten. De vriendschap tussen Tom en Jimmy is bovendien erg onwaarschijnlijk. Het dramatisch potentieel van Marie Vinck's personage Anneleen blijft dan weer wat onbenut, maar de focus ligt nu eenmaal op Tom. Hij vertegenwoordigt het nihilisme dat mensen kan typeren die aan een dodelijke ziekte lijden. Adem slaagt er in dat pessimisme - waarom b.v. gaan studeren? - voelbaar te maken.

Stef Aerts debuteert aardig in deze rol, maar het is toch Wouter Hendrickx die het laken wat naar zich toetrekt. Hem de Vlaamse Colin Farrell noemen, aan wie hij toch vaak doet denken, is niet alleen een kwestie van uiterlijk. Zet de aimabele Xavier naast de marginale nonkel Petrol uit De Helaasheid der Dingen of de humeurige buurman uit Jes en je krijgt nog maar een fractie te zien van wat deze kerel allemaal kan.

In zijn geheel is Adem onderhoudend, zij het emotioneel te oppervlakkig. Op technisch gebied zit alles snor, maar dat is dan ook allang geen struikelblok meer voor Vlaamse producties. De winterse fotografie van Ruben Impens is mooi combineerbaar met de wat ijle, schuchtere soundtrack van Spinvis en Geike Arnaert, maar de beleving wordt er daardoor niet indringender op.

Als deze film volk lokt, is hij zijn publiek best waard. Maar al bij al had iets meer zuurstof er voor kunnen zorgen dat deze film ons echt naar adem deed happen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de