Bones and All

Er zit enige pijnlijke ironie in de nieuwe samenwerking van Luca Guadagnino, Timothée Chalamet en Michael Stuhlbarg voor een film rond kannibalisme, terwijl Armie Hammer, als enige afwezige op deze Call Me By Your Name-reünie, door Hollywood aan kant werd gezet, onder meer door berichten die kannibalistische lusten prijsgaven. Het leidt ons vooral af van de essentie: dat Bones and All een bijzondere romantische horrorprent geworden is.

De tiener Maren vlucht weg van huis nadat op een slaapfeestje met vriendinnen haar ware aard is bovengekomen: ze heeft een honger naar mensenvlees. Soort ruikt soort blijkbaar en al snel treft ze twee bondgenoten aan. De sinistere Sully gaat Maren liever uit de weg, maar de charismatische Lee lijkt misschien wel een echte zielsverwant te kunnen worden.

Guadagnino verkent op sensitieve wijze de passie tussen twee jonge geliefden met een gezamenlijke, verboden appetijt. Hun omzwervingen, met voor Maren vooral als doel haar moeder te vinden, zorgen voor evenveel passie als gruwel. Maren en Lee zijn gelukzoekers maar ook outlaws tegen wil en dank. Dat wordt haast lyrisch in beeld gebracht, met veelbelovende einders, uitgestrekte landschappen en veelkleurige luchten. De roadmovie houdt echter nu en dan halt om in te zoomen op het vleselijke. Gevoelige kijkers zullen de ogen meer dan eens moeten dichtknijpen.

Een fascinerende gruwelromance over verboden lust

Taylor Russell en Timothée Chalamet overtuigen ons van hun zinderende verlangen naar elkaar en het verkennen van hun bijzondere identiteit, terwijl Mark Rylance als Sully een heerlijke walging oproept.

Wie anders dan Guadagnino kan zoveel schoonheid en poëzie oproepen in een nochtans heel macaber en bloederig relaas? Bones and All wil je zien en tegelijk wil je het misschien niet zien. Zo'n film kun je minstens fascinerend noemen, al kun je twijfelen over hoe substantieel hij tegelijk ook is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de