Empire of Light

Met Empire of Light toont Sam Mendes zich van een bescheiden kant. Na Skyfall, Spectre en 1917 is dit nostalgische drama verrassend kleinschalig. Jammer genoeg vindt de film moeilijk een balans.

We bevinden ons in een pracht van een bioscoop in een Brits kuststadje, in 1980. Onder het personeel vinden we Hilary, een meegaande en gekwetste vrouw die helemaal opkikkert wanneer de jonge Stephen zijn intrede doet. Deze donkerhuidige jongeman weet iedereen te charmeren maar de politiek-maatschappelijke context in Groot-Brittannië is hem steeds minder gunstig gezind. Een tijdperk van haat en verdeeldheid lijkt aan te breken. Binnen het tijdloze interieur van de cinema lijkt men die boze wereld buiten te kunnen houden. Hilary verliest echter de controle over haar mentale gezondheid.

Mendes wil in deze warmbloedige ode aan de oude bioscoopzaal aandacht hebben voor de outcastst. Hij laat de tijdsgeest slechts heel beperkt binnendruppelen en focust vooral op de weerbaarheid van de personages. Vinden Hilary en Stephen elkaar net omdat ze buitenbeentjes zijn?

Deze goedbedoelde oproep tot familiale solidariteit en verdraagzaamheid heeft heel wat sterke momenten. Mendes verzamelde een topcrew, waaronder de onovertrefbare Roger Deakins die de bioscoopzaal groots en majestueus in beeld brengt en de bevroren tijd prachtig vat. Trent Reznor en Atticus Ross zorgen als gewoonlijk voor een score die sterk bijdraagt aan de sfeer, hoewel ook een aantal popsongs uit die tijd met effect worden ingezet. De cast - waaronder heel wat onbekende acteurs - schittert. Uiteraard mag alweer Olivia Colman de show stelen.

Het scenario van deze nostalgisch prent mist focus en aannemelijkheid

Maar dit eerste scenario dat Mendes op zijn eentje schreef, gaat te veel kanten uit, doet te weinig met de karakters en weet vooral de evolutie van het hoofdpersonage onvoldoende aannemelijk te maken. De essentie wordt ook al snel te vaag. Is dit het relaas van een onwaarschijnlijke romance? Een sociaal drama? Een nostalgische terugblik en een eerbetoon aan een tijd die achter ons ligt? Het is niet duidelijk. De scène waarin Hilary op haar eentje plaatsneemt voor het witte doek, is echter wel een juweeltje en geeft prijs dat Empire of Light ook een heel andere film had kunnen zijn.

Er is veel om te bewonderen en om van te houden in deze film. Niet alleen omdat het vakwerk is, ook omdat de personages wel wat doen met de kijker. Maar het valt niet te ontkennen dat er vooral narratief ook een en ander scheef zit. Niettemin: graag gezien!

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de