Slalom

Van Jérémie Renier kunnen we ondertussen zeker zijn: de Franse steracteur kiets vrijwel altijd voor interessante films. Als hij dus een hoofdrol kiest in wat op het eerste zicht een routineus drama lijkt, mogen we veronderstellen dat er zeker kwaliteiten aan toe te schrijven zijn. Slalom blijkt inderdaad een zelfzeker vertelde en gebalanceerde studie van misbruik in de sneeuwsport te zijn.

Debuterend cineaste Charlène Favier neemt ons mee naar een skistation in de Alpen, waar de 15-jarige Lyz zich begint te manifesteren als een skiester om in de gaten te houden. Coach Fred ontziet haar niet, maar wanneer hij echt in haar begint te geloven, ontwikkelt zich een nauwe band die steeds minder gezond lijk te worden.

Het sterke aan wat an sich een vrij traditioneel verhaal over misbruik in de sport lijkt, is de bijzonder genuanceerde manier waarop het scenario ons getuige laat zijn van de scheefgroeiende relatie tussen mentor en pupil. We ervaren de belevenissen zoals Lyz dat doet, waarbij we in Fred enerzijds een vaderlijke supporter zien en anderzijds een opportunistische smeerlap. Renier maakt er een mooi gelaagd personage van. We vinden hem niet sympathiek, maar zien hem wel als een man die de controle over zijn begeerte verliest zonder dat we hem een sluwe verkrachter kunnen noemen. Hij gaat uit de bocht, maar lijkt dit zelf te beseffen. Tegelijk wil hij niets erkennen.

Toch is het maar de vraag of de subjectieve vertelling ons niet enkel weergeeft wat Lyz ziet. Zij wordt heen en weer geslingerd tussen afkeer en aantrekkingskracht en haar seksuele ontwaken is sowieso een feit. Is zij het soort slachtoffer dat later verklaart dat ze op het moment zelf niet inzag wat er fout liep?

De film slalomt dus meesterlijk tussen morele bezwaren, lust en verlangen, mentale manipulaties en fysieke uitbuiting door, om zo de complexiteit van de situatie aan te tonen. De cineast beeldt dat zonder terughoudendheid uit. De dappere vertolking van de erg jong lijkende Noée Abita (in werkelijkheid al 20 bij de opnames) zorgt voor een sterke betrokkenheid van de kijker, terwijl Renier zoals gezegd met immens nuance gaat voor een ambigu figuur.

Een oncomfortabele, knap opgebouwde studie van misbruik in de sport

De ijzige blauwe luchten en majestueuze besneeuwde bergtoppen weigeren Lyz te koesteren en versterken de mentale isolatie van de protagoniste. Favier haalt alles uit haar kille decor en laat Slalom dus ook visueel werken. De skiscènes, op zich minder van belang voor de plot, wisten ons mee te slepen, terwijl we binnenskamers steevast een zekere benauwdheid voelden. Dat we dat effect niet zagen aankomen, maakt van deze prent een verrassing, zij het een vrij oncomfortabele.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de