Wendy

In deze enthousiaste ode aan de jeugd staat Wendy Darling centraal, het door J.M. Barrie bedachte meisje dat op een nacht door Peter Pan wordt meegenomen naar Neverland, waar ze het samen met de Lost Boys opnemen tegen kapitein Haak. Wendy is echter een hoogst originele en radicale herinterpretatie van het klassieke sprookje en dompelt ons twee uur onder in kinderlijke energie.

Met Wendy laat Benh Zeitlin eindelijk weer van zich horen. De Amerikaanse filmmaker debuteerde in 2012, op zijn 30e, met het bruisende en heerlijk naïeve Beasts of the Southern Wild. Vier oscarnominaties en ontelbaar veel andere filmprijzen maakten van deze sprookjesachtige prent een enorme hit, waarop de alom geprezen regisseur maar liefst acht jaar lang niets van zich liet horen. Hij heeft zich in die tijd duidelijk niet heruitgevonden want Wendy doet eigenlijk ieder moment denken aan zijn eerste film.

Opnieuw staan jonge, onschuldige personages centraal, die opgroeien in een verpauperde uithoek van de VS en een uitweg zoeken in een verbeelde wereld. Opnieuw is er dat dynamisch camerawerk dat, vergezeld van glorieuze muziek, majestueuze natuurlandschappen tot leven brengt. Maar kunnen we ook opnieuw stellen dat we helemaal betoverd worden?

Wendy en haar twee broers springen op een nacht het raam uit, een voorbijrazende trein op, om vervolgens op een niet bepaald sprookjesachtig eiland te belanden. Aanvankelijk ga je als kijker op in de onstuimigheid van die pure personages. De warme fotografie en de jubelende soundtrack brengen je mee in de stemming om een avontuur te beleven. Maar zo ergens halverwege de film begint Wendy de draad kwijt te raken en krijg je als kijker steeds minder vat op wat de filmmaker eigenlijk kwijt wil. In wat volgt blijven de jonge protagonisten maar van kliffen duiken en grotten verkennen, terwijl er herhaaldelijk gewezen wordt op het gevaar van bezorgd zijn of andere volwassen eigenschappen, want het zou wel eens het einde van je kindertijd kunnen betekenen. Een sluimerende vulkaan en een moederlijk onderwaterwezen roepen een zekere spanning op.

Bekoorlijke herinterpretatie van Peter Pan, die echter wegzakt in mystiek gedoe

Zeitlin rekent blijkbaar niet alleen sterk op onze bereidwilligheid om ons terug kind te voelen, hij meent ook dat we betekenis kunnen blijven geven aan de abstracter wordende strapatsen van de personages. Hij laat zijn kindacteurs daarbij steeds mystiekere alarmkreten slaken. Blijkt Wendy eigenlijk maar een navelstaarderig doorslagje van Beasts of the Southern Wild? Blijft de naturel niet wat achterwege bij de jonge cast - vooral bij het Caribische jongetje dat Peter speelt? En is die soundtrack niet gewoon een goedkope imitatie van de bejubelde BOTSW-muziek?

Wendy bekoort dus wat, maar niet tot de eindstreep. Misschien had Zeitlin wat afstand moeten nemen van zijn werk, een eerdere deadline gesteld hebben, een kritische co-scenarist naast zicg geduld hebben, wat dan ook om te voorkomen dat we niet naar een veel te doorwrocht stukje cinema zitten te kijken dat vruchteloos magie tracht te puren uit zijn opzet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de