Seven Psychopaths

Anno 2008 maakte Martin McDonagh zijn entrée in de filmwereld met In Bruges, een naadloze mix van dramatiek en gitzwarte humor die de normaal stoïcijnse acteur Colin Farrell in een heel nieuw licht stelde. Farrells glansprestatie was even pakkend als hilarisch en een van vele facetten die de film zo’n kritisch succes maakten. Niet onverwacht dus dat McDonaghs opvolger Seven Psychopaths zijn debuut niet evenaart, maar dat sluit niet uit dat deze prent alsnog een van de grappigste en energieke releases van het jaar is.

Marty is een alcoholische scenarist die werkt aan een verhaal over zeven psychopathen maar zonder inspiratie zit voor personages. Wanneer twee hondendieven – waaronder Marty’s beste vriend Billy Bickle – de Shih Tzu van een krankzinnige gangster kidnappen, bevinden ze zich op dodelijk glas ijs. In de excentrieke rit die volgt ontmoet onze protagonist meer dan genoeg geesteszieke figuren om zijn script mee te vullen.

Het is duidelijk dat McDonagh zijn start vond in toneelschrijven. Met een script dat compleet gedreven is door snedige dialogen is Seven Psychopaths de definitie van een acteursfilm. Farrell bewijst een tweede maal beter te zijn dan het soort producties waarin hij doorgaans gecast wordt, terwijl Woody Harrelson volop zijn komisch talent inzet in de rol van Charlie. Het is bovendien verheugend om Christopher Walken eindelijk terug te zien in een rol die zijn kwaliteiten waardig zijn. De relatie tussen zijn personage Hans en diens vrouw Myra zorgt voor een van de meest zoete momenten in de film. Bovendien worden de bijrollen vertolkt door klasbakken als Michael Stuhlbarh, Michael Pitt en – niet te vergeten – zanger Tom Waits in de rol van een konijnliefhebbende psycho.

'Seven Psychopaths' is een hilarische, intelligente, en absurde komedie met postmodernistische trekken.

Tussen al dat talent is het echter de crimineel onderschatte Sam Rockwell die de show steelt. De acteur gebruikt al zijn charme en humor om een kinderlijke affectie voor de getikte Billy op te wekken, vergelijkbaar met Ray uit In Bruges. Zijn personage is niet de protagonist maar wel de motor van het verhaal, en zorgt voor een absolute knaller van een finale. Om dit alles te perfectioneren wordt de sfeer telkens versterkt door een effectieve soundtrack van Carter Burwell.

McDonaugh maakt het met Seven Psychopaths heel duidelijk dat hij allesbehalve van plan is in herhaling te vallen. Zijn tweede prent is een hilarisch staaltje postmodern jolijt, een die zijn toekomst als schrijver/regisseur een veelbelovende maakt. Laat ons gewoon hopen dat het niet opnieuw vier jaar duurt om een volgend meesterwerkje van hem te ontvangen.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de