Passion

De films van Brian De Palma doen er al lang niet meer toe, zoals dat enkele decennia geleden wel het geval was. Met de Duits-Franse coproductie Passion voegt hij een zoveelste miskleun toe aan zijn steeds minder indrukwekkende oeuvre.

Crime D'Amour, de Franse thriller waarvan Passion een remake is, was om te beginnen al niet eens zo'n hoogvlieger. Kristin Scott Thomas en Ludivine Sagnier dan nog eens vervangen door Rachel McAdams en Noomi Rapace, die duidelijk in het ijle grijpen in een poging vat te krijgen op hun eendimensionele personages, zorgt al meteen voor een niveauverlaging. McAdams in het bijzonder gaat af als de genadeloze zakenvrouw die een idee van haar assistente steelt en daarvoor de rekening gepresenteerd krijgt. Geef haar iets waar ze om kan huilen en ze brengt het er wellicht schitterend vanaf, maar de psychopathische trekjes van dit personage, zijn geen spek voor haar bek. In de bijrollen zien we enkele Europeanen sukkelen met fatsoenlijk Engels.

In een poging het bronmateriaal wat minder duf te maken, werd deze prent voorzien van wat erotische spanning. De geforceerde aantrekkingskracht tussen de twee protagonisten, blijkt al snel nergens op te slaan. Ook enige verdere psychologische uitdieping of geloofwaardige evolutie van de relatie tussen het tweetal, ontbreekt. Lomp en zelfingenomen raast de plot naar zijn moordzuchtige afloop, onderweg elke kijker verliezend bij gebrek aan samenhang of waarschijnlijkheid.

De Palma tracht dit visueel stijlvol en elegant in te kleden. Zijn jaren '80-esthetiek is echter misplaatst en verhoogt vooral het kitschgehalte van deze film. Het cinematografisch gegoochel - De Palma weet zelfs in zijn minder goede films te imponeren met de camera - moet waanzin en mysterie suggereren, maar maakt de knoeiboel enkel groter. Verder zetten de koude Duitse locaties net de bloedeloosheid van Passion in de verf. Pino Donaggio schraapte tenslotte wat restjes van minstens twintig jaar oude soundtracks bij elkaar en kwakt het al bij voorbaat gedateerd overkomende geheel als een klad verf over de troep.

Een gedateerde, onsamenhangende en kitscherige knoeiboel

De verder uitstekende 39e editie van het Gentse filmfestival koos Passion als slotfilm. Een collectief gezucht manifesteerde zich toen bij de aanwezige gasten, maar wellicht niemand durfde zijn buikgevoel te laten spreken, uit angst blind te lijken voor diep-kunstzinnige inzichten van als geniaal bekend staande filmmakers. U hoeft zich zonder Patrick Duynslaegher in de buurt geen zorgen te maken en kan zonder schroom toegeven dit een waar gedrocht te vinden. Maar wie zelfs dat niet wil riskeren, gaat toch gewoonweg niét kijken natuurlijk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de