The Perks of Being a Wallflower

Schrijf The Perks of Being a Wallflower niet te snel af als een tienerfilm. De protagonisten mogen dan al minderjarig zijn en het decor de meedogenloze high school, dit innemende drama ondergraaft de conventies van de coming-of-agefilm net in die mate dat een breed (en ook volwassen) publiek er best van kan genieten.

Nochtans duurt het even vooraleer dat doordringt. Regisseur Stephen Chbosky, die ook de succesroman schreef waarop de film gebaseerd is, bedient zich aanvankelijk gretig van clichés en voert vrij stereotiepe figuren op. De focus op een groep tieners die er niet bijhoren, is geenszins nieuw en het situeren van de plot aan het begin van de jaren '90 - met bijpassende soundtrack - roept een al te vertrouwde sfeer op. Hebben we dit niet allemaal al eerder gezien?

In eerste instantie duidelijk wel. Charlie, Sam en Patrick zijn gecultiveerd, creatief, worstelen met seksuele en relationele vragen, quoteren al eens uit de betere literatuur en vinden troost in alternatieve muziek. We moeten daar uit afleiden dat ze er niet bijhoren, maar eigenlijk vormen ze een afgelijnde subcultuur en zien we hen in tal van scènes deel uit maken van het normale sociale leven. Van de kijker wordt dan ook een bereidheid gevraagd mee te gaan in de tienerdramatiek, waarbij we ons vooral herinneren dat wij als zestienjarige ook niet bepaald alles in een brede context zagen. Om maar te zeggen: de protagonisten van deze film zijn eigenlijk veel normaler dan ze zelf beseffen. Echte muurbloempjes kijken dit vast met bloedend hart aan.

Stilaan komen we echter tot de vaststelling dat de kopzorgen van het drietal niet zomaar producten zijn van aanstellerij of hysterie. Chbosky pelt wat laagjes van zijn personages, zodat we ze naast sympathiek ook gaandeweg ontwapenend gaan vinden. Waar de plot eerst braaf een formule lijkt te volgen, hoe origineel soms ook ingevuld, ontwikkelt The Perks... uiteindelijk een eigen identiteit.

Dat is niet alleen aan de weerhaakjes in het scenario te danken, maar in het bijzonder aan de levendige vertolkingen. Logan Lerman (Percy Jackson & The Olympians, The Three Musketeers) overtuigt niet ieder moment, maar Emma Watson en Ezra Miller vatten hun personages meteen en blijven de film van energie voorzien. Watson is duidelijk veel meer in haar sas dan in het brave Harry Potter-universum, terwijl Miller na We Need to Talk About Kevin een compleet ander memorabel personage uit zijn hoed tovert.

Finaal gezien is The Perks of Being a Wallflower te keurig en te glad om de drama's van zijn protagonisten echt voelbaar te maken. Maar de oprechtheid, vitaliteit en charme waarmee de film dit probeert, is meer dan genoeg om onze appreciatie er voor uit te spreken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de