Dave

Genre: | Duur: 1u00 | Release: 1 Januari 2012 | Land: België | Regie: Wim Reygaert | Cast:

Een open liefdesverklaring. Dat is wat de broertjes Dewaele (a.k.a. Soulwax/2 Many Dj's) na jaren geniepig wederzijds geflirt tussen hen en David Bowie op The Dame hebben afgevuurd. Hun liefde kreeg de vorm van een Dave, een film van een vol uur waarin de Dewaeles zich hun meest stijlvolle en respectvolle kant laten zien. Al dreigen ze in hun bewondering soms hun eigen sterkste troeven te vergeten.

Niet dat Bowie het enige lief van de Dewaeles is. Getuige daarvan de mixen op hun online stek 'Radio Soulwax'. Daar valt van hun polygame muzieksmaak te proeven in de vorm van talloze remixen van zowel nummers als bijhorende platenhoezen. Mooi opgesplitst in brokjes van één uur. Dat Bowie zo'n eigen vol uur zou krijgen, hadden ze al laten optekenen. Maar voor hun grootste muzikale voorbeeld vonden ze de formule van vrolijk geanimeerde hoezen blijkbaar toch te min. Aan productiehuis Caviar en regisseur Wim Reygaert om het platenhoesidee door te trekken naar een volwaardige film.

Een liefdesverklaring is nooit zonder risico's. Een vol uur is lang, maar tegelijk ook kort in het licht van de omvangrijke back catalogue van Bowie - blijkbaar toch goed voor een longlist van ongeveer 900 nummers. En hoe bouw je een film op rond een serie van platenhoezen - ondanks hun schoonheid uiteindelijk toch niet meer dan een reeks beelden met tekst? 

Het antwoord op die vragen kennen we nu als Dave. Topmodel Hannelore Knuts werd ingeschakeld om tegelijk wel, maar ook niet te veel op Bowie te lijken. In 'Thin White Duke' stijl (ofte, Bowie anno 1976) doolt ze als een Alice in Wonderland op tijdreispillen rond in het bevreemde universum dat de man doorheen zijn carrière heeft geschapen. Onderweg ontmoet ze creaturen die verdacht veel lijken op alter ego's van Bowie (elk gespeeld door Bent van Looy) of artiesten met wie hij in het verleden heeft samengewerkt (zoals Iggy Pop, Freddie Mercury en Lou Reed).

Rode draad doorheen de film is een weinig te zake doend en abstract liefdesverhaal, waarin ook sleutels gevonden worden die in allerlei sloten passen. Erg belangrijk is het allemaal niet, want meer dan een vertelling is Dave een superieure stijloefening. Het team van stylisten heeft duidelijk overuren mogen kloppen om de vele looks en decors zo precies mogelijk te hercreëren. De artificialiteit van het geheel past perfect bij het kunstmatige, onaardse imago dat Bowie zich in de jaren '70 van de vorige eeuw aanmat.

Maar voor de Bowiefans (tot wie ondergetekende zich enthousiast rekent) was het vooral uitkijken, of moeten we zeggen 'uitluisteren', naar de mix die de David en Stephen voor de film zouden maken. Eén uur is frustrerend kort om de diversiteit van Bowie recht aan te doen. Toch verbaast het een beetje dat een meerderheid van de nummers die de eindselectie haalden ook op de betere verzameling van 's mans grootste hits te vinden is. Afgezien van het werk na 1987 dan, want de roekeloos genrehoppende Bowie uit de jaren '90 werd helaas volledig buiten beschouwing gelaten.

Maar goed, er was maar één uur. En daarin bewijzen de 2manydjs dat ze nog altijd de minst overbodige dj’s zijn. Ze slagen erin om ons met het grijs, blauw, zwart en paars gedraaide Let's Dance ook weer echt zin in dansen te doen krijgen. En ze tonen dat ze de onvervalste koningen van de mash-up blijven: de gitaarbreak uit Space Oddity sleutelen ze vlot aan de intro van Queen bitch, en de verscheurende vocal van Five Years klinkt dan weer verbazend krachtig op het gitzwarte Warszawa. Heroes/Héros/Helden laten overvloeien in de campy saxofoon van Absolute Beginners is het gewaagdste grapje in de mix.

En toch. Die momenten van verlichting waren er wat ons betreft toch net iets te weinig. Zeker in de eerste helft lijken de broers wel erg respectvol met Bowie's legacy om te springen. Zo subtiel zijn de ingrepen en overgangen dat we bij momenten vergaten dat de broers hier hard aan het werk zijn. Naar de buitenwereld toe heeft Bowie - op een paar nostalgische zijsprongen na - altijd radicaal de blik vooruit proberen te houden. Diep vanbinnen hadden wij gehoopt dat de broers het werk van Bowie even radicaal en meedogenloos zouden verscheuren. En ons zouden verrassen door met de brokken een Bowie te smeden die we nog niet kenden. Die Soulwax Bowie kregen we net iets te weinig te zien.

Er bestaat geen twijfel over dat de Dewaeles hart en ziel in dit werk hebben gestopt, maar 'Dave' voelt niet echt als een menage à trois van drie grote muzikale talenten. Eerder lijkt het vaker een knieval van twee voor de grootste van hen drie. Nochtans, ook in de liefde moet een mens zichzelf blijven.

Pieter Duysburgh