The Broken Circle Breakdown

Genre: drama | Duur: 1u52 | Release: 10 Oktober 2012 | Land: België | Regie: Felix van Groeningen | Cast: Johan Heldenbergh, Veerle Baetens, Nell Cattrysse, Jan Bijvoet

Mensen die het merg uit het leven durven te zuigen zijn het moeilijkst en het mooist. Ze vliegen hoog maar vallen hard. Ze hebben abrupte mood swings en raken snel verslaafd. Aan geliefden of tattoos, aan nog en meer en beter. Zien hartstochtelijk graag waardoor dat wijd geopende hart ook keihard kan breken. Met Compagnie Cecilia maakte Johan Heldenbergh een prachtig podiumportret van twee zo’n zielen. In ‘The broken circle breakdown featuring the cover-ups of Alabama’ versmelten countryzangers Elise en Didier steeds meer met elkaar, tot ze het meest dierbare verliezen wat ze samen hebben –Maybelle, hun dochter van zes.  De twee hypersensitieve helden gaan er helemaal verschillend mee om. De ene raast, de ander rent.  

Felix van Groeningens schermversie ligt mooi in lijn met het bejubelde stuk. We zien échte mensen met finaal falende lichamen, mooie prutsers die zichzelf bewonderenswaardig blijven voorliegen. Rasacteurs Heldenberg en Veerle Baetens zijn zondermeer indrukwekkend als Alabama en Monroe, de twee nieuwe namen die Elise henzelf geeft zodat ze een nieuwe start zouden kunnen maken. Andere personages komen er nauwelijks aan te pas, behalve dan Maybelle, de Liefde, Dood en het Leven.

De dialogen van andere passanten doen er niet toe. Zo is er de countryband wiens levensliederen het leed proberen te verzachten, maar in de heightened reality van Elise en Didier staat die als een stomgeslagen Grieks koor toe te kijken op de achtergrond, samengetroept op een rijtje of in een cirkel. De podiumopstelling van de band en de wild gedeclameerde monologen van Heldenbergh verraden telkens weer de theaterroots van het ontroerende relaas.

Daardoor zwalpt de film af en toe tussen naturalisme en koortsdroom –net als in Van Groeningens sterkste film Dagen Zonder Lief is het uitkijken naar die ene, plotse, overrompelende scène die je weer helemaal het Cinemascherm inzuigt.  De filmische flow gaat al eens aan die mix aan stijlen teniet, maar dat wat wrange onevenwicht past dan weer perfect bij de schokkerige emoties van de prachtpersonages.