Killer Joe

Minstens twee klassiekers op zijn naam geven de Amerikaanse cineast William Friedkin wat onterecht de status van Hollywoodlegende. Een blik op zijn carrière leert ons vooral dat de man na het grote succes in de jaren '70 (met The French Connection en The Exorcist) wat in de marge van de filmwereld heeft gewerkt en toch ook verantwoordelijk was voor een aantal minder geslaagde producties. Voor Killer Joe wist hij verrassend genoeg een grote ster te strikken, maar dat wil geenszins zeggen dat hij met deze brutale film opnieuw een plaatsje in de mainstream zal weten te vinden.

In Killer Joe stelt Friedkin op haast absurde wijze een behoorlijk dysfunctionele familie centraal. Vader Ansel is zo stom als het achtereind van een varken, zijn vrouw is een del, zijn zoon een stommeling met torenhoge schulden en zijn dochter een krolse lolita. Het viertal besluit Killer Joe in te huren om Ansel's ex-vrouw te elimineren, wat hen een fortuin aan verzekeringsgeld zou opleveren.

Wat zich aanvankelijk lijkt aan te dienen als een gruwelthriller, blijkt al snel een gitzwarte komedie waarin Friedkin en scenariste Tracy Letts met sardonisch genoegen hun van de pot gerukte trashy personages op elkaar los laten. Van enige familiale gezelligheid is geen sprake, maar wanneer Killer Joe zelf zijn intrede doet, loopt de spanning pas helemaal op. Het is een waar genoegen Matthew McConaughey als gore smeerlap aan het werk te zien, een uitermate amorele klootzak die zonder enige genade moorden pleegt of kleine meisjes neukt.

Friedkin en Letts aarzelen immers geenszins om met een aantal situaties in de film de controverse op te zoeken. Er zit veel gratuit naakt en geweld in de film, maar de film zoekt pas echt de zedeloosheid op door zonder verpinken en met een komische ondertoon de seksuele relatie te etaleren tussen een volwassene en een kind en de familale verhoudingen onderuit te halen. De Amerikaanse censuurcommissie steigerde uiteraard en dwong Friedkin tot talloze cuts, maar in België wordt de film ongecensureerd vertoond.

Even absurd als dreigend is Kille Joe een compromisloze olifant in de porseleinkast van Hollywood

Toch is Killer Joe geen schandaalfilm, maar een tot het uiterste gedraven grap waarbij de amoraliteit eerder in de handelingen van de personages zit dan in de beelden van seksuele en fysieke agressie. Hoewel er vaak een dreigende sfeer heerst, is de absurde toon steeds merkbaar. De geweldige cast acteert perfect op het randje van uitzinnigheid - enkel McConaughey blijft steeds ijzig kalm - en zorgt nu en dan voor enige hilariteit. Toch weet de regisseur die stijl niet consequent genoeg te hanteren en mist zijn film enig ritme. Bepaalde scènes voeren de (net iets te vaak brullende) personages op in repetitieve dialogen, met verveling tot gevolg. Bovendien neigt Friedkin's drang om te scoren met gratuite beelden, ook wat naar de slechte smaak.

Wat rest is echter aparte en behoorlijke amusante gruwelkolder, waarvan de kwaliteiten voldoende duidelijk zijn om te zorgen dat we dit geen veredeld B-filmje moeten noemen, maar een dappere en compromisloze olifant in de porseleinkast van Hollywood.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de